Αναβιώνει η μασίνα!

Μάρτης γδάρτης και καλός παλουκοκάφτης» λέει η γνωστή παροιμία, σε μια προσπάθεια να… ζεστάνει λίγο το κρύο που τον συνοδεύει. Κρύο που μερικές δεκαετίες πίσω στο χρόνο, δεν αντιμετωπιζόταν πάντοτε με τη βοήθεια των ηλεκτρικών συσκευών, αλλά και της μασίνας!

Τη μαντεμένια αυτή ξυλόσομπα – φούρνο, θα τη βρούμε ανατρέχοντας κυρίως σε απομακρυσμένα χωριά των προηγούμενων δεκαετιών, εκεί όπου το ηλεκτρικό ρεύμα αποτελούσε λέξη άγνωστη για πολλά νοικοκυριά.

Η πολυχρηστικότητά της, τόσο σαν μέσο θέρμανσης, όσο και μαγειρικής, έκανε τη μασίνα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, με την προεργασία να ξεκινάει τη θερινή περίοδο, όταν οι άντρες του χωριού έκοβαν και αποθήκευαν τα ξύλα για τη λειτουργία της.

Πάνω από το θάλαμο καύσης υπήρχε το φούρνος, ο οποίος πάντα άχνιζε από λαχταριστά ταψιά με παραδοσιακές συνταγές, ενώ η επιφάνειά της, το σημερινό “μάτι” της κουζίνας μας, κόχλαζε πάντα με τοπικά εδέσματα αλλά και καφέδες. Παρά το γεγονός ότι με την εξέλιξη και της τεχνολογίας, η χρήση της μασίνας σταδιακά εξέλειψε, εντούτοις τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας εν δυνάμει αναβίωσής της!