Το παραμυθάκι της Φωνής

Γρίφοι και παροιμίες

Δείρ’ τον για το αυγό, να μη μας πάρει την κότα! Επιτρέπονται οι αναμνήσεις;

Όχι δε θα σας ρωτήσω εάν έκανε το αυγό την κότα ή η κότα το αυγό γιατί η γιαγιά έλεγε:

”παιδί μου εγώ άκουσα ότι ο Θεός έφτιαξε τα ζώα κι όχι τα αυγά τους”.

”Άσε αυτά της έλεγα και μάθε μου να βράζω ένα αυγό”.

Τότε εκείνη έβαζε το αυγό στο μπρίκι και μόλις άρχιζε να κοχλάζει άρχιζε να λέει το ”Πάτερ ημών” με το που τελείωνε έλεγε:

”έτοιμο μελάτο για να το φας ”!

”Κι αν το θέλω σφικτό”; τη ρωτούσα πειραχτικά.

Τότε εκείνη σοβαρή με συμβούλευε:

”πρέπει να μάθεις την άλλη προσευχή το ”Πιστεύω”!

Και χαρούμενη ξεκινούσα τους γρίφους μου:

”Έχω ένα βαρελάκι που’ χει δυο λογιών κρασάκι.”

Καλά το ξέρουν όλοι .Είναι το αυγό.

Πρέπει να γνωρίζετε ότι, όσο κι αν πεινάει ένας κάτοικος της Αρκτικής, ποτέ του δε θα φάει το αυγό ενός πιγκουΐνου, γιατί ξέρει ότι μέσα του πάντα έχει ζωή και δεν θέλει να την στερήσει.

Ο θηλυκός πιγκουΐνος μόλις γεννήσει το αυγό το αφήνει στον αρσενικό για να το φυλάει κι εκείνος φεύγει για να βρει την τροφή τους.

Όταν γυρίσει κάθεται πάλι στο αυγό και φεύγει τον αρσενικό.

Με το που βγαίνει από το αυγό το πιγκουϊνάκι αρχίζει και φωνάζει για να αναγνωρίσουν τη φωνή του οι δικοί του.

Όταν δυναμώσει τότε και οι δυο γονείς φεύγουν για να βρουν τροφή στον ωκεανό, αφήνοντας σε ομάδες τα παιδιά τους.

Στο διάστημα αυτό τα μικρά παίζουν με παιχνίδια που μοιάζουν με τα παιχνίδια των ανθρώπων.

Επιστρέφοντας αναγνωρίζουν από τη φωνή το δικό τους παιδί και του δίνουν την τροφή που έφεραν.

Αυτή είναι η ζωή, τα ζώα έχουν άλλα σημάδια να γνωρίζονται μεταξύ τους και αυτά είναι που πρέπει και εμείς να μελετάμε και να βαδίζουμε ανάλογα, δηλαδή όμορφα και σωστά.

Ζωή Μπούζα