Σκιαθίτης Γιάννης

Μαρμαρένια αλώνια

 

Στου Πάρνωνα τα ορεινά

στέκονται ακόμα σιωπηλά

ξεχασμένα, αγέρωχα, μοναχικά

Σε κύκλο πάντα φτιαγμένα,

με πλάκες ή μάρμαρα σε σειρά

όμορφα τοποθετημένα,

όπως το αρχαίο Άλως

το παρελθόν να μαρτυρεί

Χώρος καλοκαιρινός, γιορτινός

τ’ αλώνισμα να καρτερεί

με ιδρώτα ποτισμένος, αγιασμένος

Χώρος τιμής, οι άντρες να λύνουν

τις υποθέσεις τους  προσωπικά

Χώρος μυθικός, ο Χάροντας να

αγκομαχά στου Διγενή την αγκαλιά,

στ΄ αυλάκι το αίμα του να κυλά

Λίγο έλλειψε στον Άδη να πάει,

για πάντα την ψυχή του να αφήσει

στον Αλωνάρη ως προσφορά

Έτσι σώθηκε ο κόσμος γιατί

χωρίς τον θάνατο η ζωή θα ήταν

ανιαρή, μονότονη και πενιχρή

Ο κύκλος των Ανθρώπων θα χανόταν

ευθεία γραμμή θα γινόταν

να τείνει στο άπειρο,

στο χάος να κάνει συντροφιά

Έπειτα τραγούδι έγιναν για να υμνούν

το θάρρος, την ανδρεία, την λεβεντιά

Στα αλώνια του Ήλιου, του Φεγγαριού

εκεί λαμβάνουν χώρα όλα όσα είναι

διάφανα, καθαρά, μαγικά

γιατί το φως της μέρας και της νύχτας

απλόχερα τα στεφανώνει κάθε φορά

 

Γιάννης Σκιαθίτης