Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ελεύθερη Άποψη..HOLODOMOR (ΓΟΛΟΝΤΟΜΟΡ) ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΠΟΥ ΣΤΟΙΧΙΣΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 7 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ  ΖΩΕΣ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ

ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ ΜΑΡΙΑ

«Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον». (Προς Κορινθίους, Απ. Παύλου Α’ Κορ.ιγ΄ )

Δυστυχώς, οι ηγέτες του κόσμου, δεν επιθυμούν να διοικούν με γνώμονα την Ευαγγελική εντολή αγάπης προς τον συνάνθρωπο, αλλά δρουν σύμφωνα με τη συνισταμένη πολλών συμφερόντων. Αυτό, που φαινομενικά μπορεί να παρουσιάζεται σα μια απλή διαμάχη ανάμεσα σε δύο κράτη, τις περισσότερες φορές, αποτελεί προσπάθεια διαμοιρασμού του πλούτου της μιας εμπόλεμης χώρας, από τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, την ίδια στιγμή, που παριστάνουν τον ειρηνοποιό, χύνοντας αμέτρητα κροκοδείλια δάκρια, μέσα από θεατρινισμούς και πυρωμένα, αλλά κούφια λογίδρια.

Η Ουκρανία, έγινε ανεξάρτητο κράτος, μετά τη Ρωσική επανάσταση του 1917. Ένα βραχύβιο κράτος, αφού το 1922, προσαρτήθηκε στη Σοβιετική Ένωση, μετά τη διάλυση της οποίας, ανεξαρτητοποιήθηκε το 1991, αλλά και πάλι υπήρξε σημείο αμφιλεγόμενο μεταξύ δυτικής και ρωσόφιλης πολιτικής επιρροής και κουλτούρας. Το 2014, μετά από πραξικόπημα, ανετράπη ο ρωσόφιλος πρόεδρος Βίκτωρ Γιανουκόβιτς, μετά από ταραχές και διαδηλώσεις, επειδή διέκοψε τη διαδικασία ένταξης της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό προκάλεσε εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στην Κριμαία, όπου ο πληθυσμός, είναι κυρίως ρωσόφωνος και επέτρεψε την κατόπιν δημοψηφίσματος από το λαό της, ανεξαρτοποίηση της περιοχής αυτής.

Είναι γεγονός, ότι στην χώρα αυτή, υπάρχουν ρωσόφωνοι πληθυσμοί, οι οποίοι μετά την ανατροπή Γιανουκόβιτς, υπέστησαν πιέσεις, όπως η απαγόρευση χρήσης της ρωσικής (μητρικής τους) γλώσσας.

Η Ουκρανία, διελκυστίνδα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ουσιαστικά υφίσταται διεργασίες, που ίσως καταλήξουν στη διαίρεση της και πιθανή ανταλλαγή πληθυσμών, προσφυγιά, καταστροφή, έως ότου οι «μεγάλοι» πάρουν αυτό, που θέλουν έκαστος, πάνω από το αίμα των μικρών αναλώσιμων πολιτών, που αυτή τη στιγμή υποφέρουν και θυσιάζονται εκατέρωθεν στο βωμό των συμφερόντων.

Για την Ουκρανία, η χρονική περίοδος 1932- 1933, χαρακτηρίσθηκε ως περίοδος του Γολοντομόρ. Η λέξη αυτή προσδιορίζει το θάνατος από λιμό. Τότε, χάθηκαν κάτω από τραγικές συνθήκες πείνας, κατά άλλους τρία, έως και πάνω από δέκα εκατομμύρια Ουκρανοί. Ο λιμός προκλήθηκε από την κατάσχεση όλων των αγροτικών προϊόντων, κυρίως των σιτηρών, γεωργικών μηχανημάτων και ζώων της περιοχής, προκειμένου να «κολλεκτιβοποιηθεί» το σύστημα παραγωγής και διάθεσής τους, από τον Στάλιν, για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης. Η Ουκρανία υπήρξε ανέκαθεν σιτοβολώνας, περιοχή όπου υπήρχαν πολλοί «κουλάκοι», ισχυροί μεγαλογαιοκτήμονες. Η ύπαρξή τους, αποτέλεσε ιδανικό πρόσχημα για τους Σοβιετικούς, που τους παρουσίασαν ως εχθρούς του λαού, του καθεστώτος και της ιδεολογικής βάσης του. Ωστόσο την κατάσχεση των προϊόντων, που υπήρχαν στις αποθήκες, ακολούθησαν απαγορεύσεις κάθε είδους καλλιέργειας, άμεσα αλλά και έμμεσα, επειδή όλα τα μέσα όπως ζώα και γεωργικά μηχανήματα, επίσης κατασχέθηκαν από το κράτος. Ταυτόχρονα όμως, απαγορεύτηκε κάθε μετακίνηση πολιτών από την περιοχή, που διέμεναν, ώστε οι δυστυχείς καταδικασμένοι, να πεθαίνουν από πείνα, διότι σαν τα ποντίκια στη φάκα, δεν  μπορούσαν να μετακινηθούν σε ρωσικές η άλλες περιοχές προς αναζήτηση τροφής.

Τα θύματα του λιμού, υπολογίζονται σε κάποια εκατομμύρια ζωές…

Όπως συμβαίνει πάντα, το έγκλημα αυτό αποσιωπήθηκε με κάθε τρόπο, από τους ισχυρούς της γης, που σήμερα κλαίνε για την Ουκρανία, που μοιράζεται, ενώ είχε «βαπτισθεί» επίσημα από τη Σοβιετική Ένωση, ως «Αγροτική Μεταρρύθμιση»… ( Όπου ακούτε για μεταρρυθμίσεις αγαπητοί αναγνώστες, ας ερευνάτε και για το σάπιο κομμάτι της αφήγησης… Και στη χώρα μας, όλοι… μεταρρυθμίσεις κάνουν, για το καλό μας. Όπως η ανταλλαγή του αυτόχθονος πληθυσμού μας, με τριτοκοσμικούς, ειδικότερα σε νησάκια πέρα από τον 28ο μεσημβρινό. Κι ο Τούρκος, μεταρρυθμίσεις στο Αιγαίο επιθυμεί διακαώς κι εμείς με μεταρρυθμίσεις, του δίνουμε τόπο να μιλάει και να θέλει και να ζητά…).

Η σελίδα αυτή, στην Φωνή των Πειραιωτών, δεν επιτρέπει να περιγραφούν ακρότητες, ωμότητες και φρικαλεότητες, που συνέβησαν κατά την περίοδο του λιμού στην μαρτυρική Ουκρανία. Πολλοί, θεώρησαν και δικαίως, ότι το καθεστώς τότε, προσπάθησε να εκριζώσει την εθνική συνείδηση στην περιοχή, κάτι, που πιθανότατα να είναι αληθές. Άλλωστε, όπως συνέβαινε πάντα, από τις κομμουνιστικές ηγεσίες, όπως και στην Ελλάδα κατά την ζοφερή περίοδο του κατ’ ευφημισμόν «εμφύλιου», έτσι και τότε στην Ουκρανία, συλλαμβάνονταν προς εξολόθρευσή τους και πριν το λιμό και μετά, οι «κεφαλές» της κοινωνίας, τα ηγετικά πρόσωπα, οι αρχηγοί, οι καθοδηγητές, όπως ιερείς, καθηγητές, ιατροί, λογοτέχνες, αλλά και εύποροι οικονομικοί παράγοντες. Την ίδια τακτική, είχαν ακολουθήσει και οι Τούρκοι, κατά τη γενοκτονία του Ελληνικού στοιχείου της Ιωνίας και Μικράς Ασίας, όταν έστελναν σε τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού), ευκατάστατους και μορφωμένους άντρες. Αλλά και ο Χίτλερ, παρόμοιες τακτικές ακολούθησε κατασκευάζοντας «οάσεις πείνας», με τη μορφή στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Όλα αυτά, προσομοιάζουν με ένα κύκλο, που εκπορευόμενος από το ίδιο σημείο – κέντρο, διανύει πορεία, από αριστερά και από δεξιά ταυτόχρονα, ώστε να καταλήξει, σε επανένωση σε ένα δεύτερο, αντιδιαμετρικά κέντρο, όπου τα δύο άκρα ταυτίζονται στην πηγή τους. Στη διάρκεια της διαδρομής, μπορεί να αλλάζει χρώματα σαν χαμαιλέων, αλλά στο τέλος το ένα άκρο ταυτίζεται με το άλλο, το μαύρο με το κόκκινο, υποδηλώνοντας την κοινή καταγωγή τους. Και τη δική μας αφέλεια, να πιστεύουμε σε κόμματα, που μας διατηρούν διαιρεμένους.

Η γενοκτονία μέσω πείνας, που συνέβη στην Ουκρανία, το 1932-1933, έχει αναγνωρισθεί από το Ουκρανικό Κράτος, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, το Βατικανό, Εσθονία, Λάτβια, Γεωργία, Ουγγαρία, την Πολωνία, Πορτογαλία, Μεξικό, Παραγουάη, Περού, συνολικά από 17 χώρες των Ηνωμένων Εθνών.

Σήμερα, δεν έχουμε, παρά να ευχηθούμε να μην επαναληφθούν ποτέ, παρόμοιες καταστάσεις, αλλά δυστυχώς, η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται διαχρονικά, παντού.

Σαν τους μελισσοκόμους, οι ισχυροί της γης, αφήνουν τους μικρούς ανθρώπους να παράξουν αμέριμνοι πλούτο, τον οποίο στη συνέχεια, οι επικυρίαρχοι συλλέγουν, με διάφορα προσχήματα, όπως πολέμους, τεχνητές κρίσεις οικονομικές ακόμα και πανδημίες, ώστε να αναδιανείμουν μεταξύ τους τη λεία. Τέλος, καταστρέφουν τις αποδείξεις και τους νόμιμους κληρονόμους του πλούτου αυτού, με λιμό, λοιμό ή πόλεμο: ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ.

Το άρθρο αυτό δεν φιλοδοξεί να περιγράψει τα απερίγραπτα… Απλά, προσφέρει ταπεινά, έναυσμα για μελέτη, προβληματισμό και εγρήγορση.

Μαρία Μπουκουβάλα

Ιατρός

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *