Αν ψάχνουμε για ήρωες….
Παρακολουθούσα τις προάλλες μια εκπομπή σε ένα από τα πολλά κανάλια της τηλεόρασης. Ο ρεπόρτερ σε έναν κεντρικό δρόμο της πόλης ρωτούσε παιδιά κι εφήβους ποιος ήταν ο ήρωάς τους.
Όπως ήταν αναμενόμενο πολλά γνωστά ονόματα ακούστηκαν όπως ο Mesi, ο Ronaldo, η Rihanna, ακόμη κι ο Snik. Καμιά αντίρρηση. Είναι λογικό ίσως να προβάλλονται τα άτομα αυτά που χάρη στο ταλέντο τους και στην συνδρομή, ίσως, κι άλλων παραγόντων όπως τύχη, συγκυρία ατακτούν δόξα και χρήμα.
Εμένα, όμως, το μυαλό μου πήγε πίσω σε εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα που γύρισε η κόρη μου από το σχολείο (στην Α΄ Λυκείου) και μου μίλησε για τον συμμαθητή της Νάσο Γκαβέλα. Μου μιλούσε με ενθουσιασμό για ένα παιδί που παρόλο το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε ήταν ευγενικό, πρόσχαρο, κεφάτο. Η θετική διάθεση δεν του έλειπε ακόμη κι όταν τα άλλα παιδιά τον κορόιδευαν και δεν τον έκαναν παρέα. Γιατί στον Νάσο πολύ λίγα παιδιά μιλούσαν. Κουβεντιάζοντας με την κόρη μου στα διαλείμματα της έκανε εντύπωση η αισιοδοξία του, η προσήλωση κι αγάπη γι αυτό που έκανε..
Ο Θανάσης ή Νάσος Γκαβέλας, για όποιον δε γνωρίζει, μας έκανε περήφανους στις 2 Σεπτεμβρίου του 2021 κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο στα 100μ. στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο! Μαζί με τον οδηγό του Σωτήρη Γκαραγκάνη κατέρριψαν δύο φορές το παγκόσµιο ρεκόρ, καθώς είχαν χρόνο 10.88 στον προκριµατικό και 10.82 στον τελικό.
Ο Θανάσης, 22 χρονών σήμερα, διαγνώστηκε στα 10 του χρόνια από τη νόσο του Στάργκαρντ (Stargardt ή Stargardt’s), που σταδιακά περιορίζει την όραση και σήμερα βλέπει περιορισμένα και από τα δύο του µάτια.
Ο αθλητισμός ήταν η μεγάλη του αγάπη από μικρό παιδί και δεν επέτρεψε στην ασθένειά του να επηρεάσει την επιθυμία του. Πειραματίστηκε σε αθλήματα όπως το μπάσκετ και ποδόσφαιρο αλλά όσο εξελισσόταν η νόσος και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στράφηκε στο στίβο. Εκεί ένας προπονητής είδε ότι είχε ταλέντο στο τρέξιμο 100μ. κι άρχισε ο αγώνας του πρωταθλητισμού.
Παρόλη την περιορισμένη του όραση δε σκέφτηκε στιγμή να τα παρατήσει. Όπως λέει ο ίδιος ο αθλητισμός τον βελτίωσε σαν άνθρωπο και τον έφερε αντιμέτωπο με ιδιότητες και χαρίσματα που δεν είχε ιδέα πώς υπήρχαν μέσα του. Ήταν πάντα εστιασμένος στο στόχο του. Με πίστη στον εαυτό του και το όνειρο πολύ σύντομα έγινε πραγματικότητα.
Μάλιστα προτρέπει τα παιδιά με κάποια αναπηρία να μην κάθονται σπίτι αλλά να βγουν έξω και να ασχοληθούν με τα ενδιαφέροντά τους. Να ψάξουν να βρουν τί τους ταιριάζει και να μην μεμψιμοιρούν. Σημαντικό ρόλο, βέβαια, παίζει και το οικογενειακό, κυρίως, περιβάλλον που για το Νάσο έτυχε να είναι πολύ υποστηρικτικό.
Δύναμη και χαρίσματα ενυπάρχουν σε όλους μας. Αρκεί να τα ανακαλύψουμε και εξελίξουμε χωρίς να αφήνουμε τις πεποιθήσεις μας και τις «δικαιολογίες» που λέμε στον εαυτό μας καθημερινά, να μας κρατούν πίσω.
Είμαστε αρτιμελείς, είμαστε υγιείς γιατί, λοιπόν, να μην πετυχαίνουμε τους στόχους μας και να ζούμε τη ζωή που θέλουμε ενώ ο Θανάσης κι άλλοι το πέτυχαν; Γιατί εκείνοι έσπασαν τα δεσμά τους και συντονίστηκαν με την εσωτερική τους δύναμη. Εστιασμένοι στα θέλω τους και με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.
Όπως έχει πει ο Μίνως Βολανάκης στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη όταν κάποτε ανησυχούσε εκείνη μήπως χτυπήσει σε κάποιο φανταστικό ατύχημα: «Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν είσαι ούτε το χέρι σου, ούτε το πόδι σου. Μέσα σου υπάρχει κάτι άλλο πολύ βαθύτερο κι αυτό είναι η αληθινή ουσία του εαυτού σου»
Αυτό ο Νάσος και όλοι οι άλλοι Παραολυμπιονίκες αλλά και καθημερινοί αρτιμελείς και μη άνθρωποι που νικούν στο στίβο της ζωής το γνωρίζουν πολύ καλά.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες και τέτοια παραδείγματα είναι ωφέλιμο να έχουν πρότυπα τα παιδιά μας. Η πνευματική ανάπτυξη, η αξιοποίηση των ταλέντων και δυνατών σημείων τους καθώς και η ενασχόλησή τους με τις τέχνες και τον πολιτισμό, σε αντίθεση με την αναγνωρισιμότητα και το εύκολο κέρδος που προωθούνται από τα social media, θα τους ωθήσει με αξίες και ιδανικά να προχωρήσουν στη ζωή τους. Έτσι θα οδηγηθούν στην ευτυχία και σε υγιείς συμπεριφορές ως ενήλικες και θα πρωταγωνιστήσουν μελλοντικά στη διαμόρφωση μιας καλύτερης κοινωνίας.
Ελπίδα Μαγάκη