ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Είναι κάποια παιδιά με πρόσωπα ενηλίκων. Παιδιά που η αθωότητα έσβησε νωρίς από τα προσωπάκια τους.

Είναι παιδιά ταλαιπωρημένα από τον πόλεμο που μαίνεται γύρω τους. Ζουν σε ένα οικονομικό χάος, ενώ χιλιάδες ορφανεύουν, σκοτώνονται ή ακρωτηριάζονται. Κάποια πεθαίνουν από κάποια βόμβα που γκρεμίζει το κτήριο που υπάρχει πάνω από το καταφύγιο όπου βρίσκονται. Κάποια εγκλωβίζονται μέσα στα γκρεμισμένα κτήρια, χωρίς αέρα, τροφή και νερό. Άλλα, στην προσπάθειά τους να βρουν λίγη τροφή σκοτώνονται μέσα στα σπίτια τους αν τύχη και εκείνη την ώρα αποφασίσει ο εχθρός να βομβαρδίσει την πόλη τους.

Πριν λίγες μέρες είδα στις ειδήσεις της τηλεόρασης έναν μικρούλη.

Θα ήταν περίπου δέκα, το πολύ έντεκα χρονών. Ήταν ζεστά ντυμένος, φορούσε δερμάτινες μπότες και κρατούσε στα χεράκια του μια μεγάλη σακούλα που σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημοσιογράφου περιείχε μια σοκολάτα.

Πίσω του, σε απόσταση δέκα μέτρων περίπου, υπήρχε ένα πλήθος από πρόσφυγες. Οι περισσότεροι φορτωμένοι με μπόγους και βαλίτσες. Περπατούσαν βιαστικά με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους. Μητέρες με παιδιά στην αγκαλιά ή σε παιδικά καρότσια, ηλικιωμένοι σε αναπηρικά καρότσια.

Ο μικρούλης όμως βρισκόταν μπροστά από όλους. Ολομόναχος! Περπατούσε παραπαίοντας, σέρνοντας τα ποδαράκια του σε ένα χωματένιο δρόμο, σηκώνοντας σύννεφο τη σκόνη και κλαίγοντας γοερά!

Συγκλονίστηκα! Αν ήξερα που βρίσκεται θα έκανα τα αδύνατα, δυνατά να τον πάρω κοντά μου.

Έχω τέσσερα εγγονάκια και μόνο στη σκέψη αυτού του μικρούλη αρρωσταίνω. Σκέφτομαι συνέχεια αυτό το αγοράκι και όλα τα άλλα παιδιά αυτού του άδικου πολέμου που συμβαίνει στην Ουκρανία.

Όλα αυτά που έμειναν ορφανά, απροστάτευτα, απελπισμένα, πεινασμένα, ταλαιπωρημένα, με μόνιμα ζωγραφισμένα στα προσωπάκια τους τον θυμό, τον πόνο, την θλίψη.

Παιδιά που δεν θα μπορούν να γιορτάσουν αυτές τις άγιες μέρες μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο που ζει στις χώρες όπου βασιλεύει η Ειρήνη και είμαι βέβαιη ότι αυτά τα πλασματάκια δεν θα ξέρουν ότι υπάρχει η γιορτή της Αγάπης, της Θυσίας, της Συγνώμης.

Αν καταφέρουν να βγουν από την χώρα τους και  φτάσουν σε κάποια ουδέτερη χώρα, η οποία θέλει να τα βοηθήσει, τότε θα αρχίσει το καινούριο μαρτύριο.  Θα υποφέρουν από φτώχεια, στέρηση σχολικής εκπαίδευσης, ακόμη και εκμετάλλευσης  από τους επιτήδειους.

Κάποιοι φιλανθρωπικοί οργανισμοί θα θελήσουν να βοηθήσουν και λόγω των ημερών θα οργανώσουν φιλανθρωπικές γιορτές. Και όμως. Όταν τα φώτα σβήσουν θα συνειδητοποιήσουν χειρότερα την κατάστασή τους.

Δεν μπορώ να καταπνίξω την αγανάκτησή μου για αυτόν τον άδικο και ανέντιμο πόλεμο που σκοτώνει και χωρίζει οικογένειες. Που γεμίζει δυστυχία, απόγνωση, θυμό και αγανάκτηση τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τις παιδικές ψυχούλες. Που καταστρέφει κτήρια αριστουργηματικά χτισμένα που χρειάστηκαν διακόσια και πλέον χρόνια για να χτιστούν.

Και αναρωτιέμαι…

Ως πότε θα υπάρχει αυτός ο κόσμος των Ισχυρών, των Προστατών και των Ανθρώπων.

Ως πότε οι Λαοί όταν νιώθουν ισχυροί θα προσπαθούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους και να καταστρέφουν άλλους Λαούς που δεν πρόλαβαν να γίνουν ισχυροί;

Ως πότε;

Σοφία Ησυχίδου