Το Θείο Πάθος οδηγεί στην Ανάσταση όλων μας!
Πλησιάζουμε πια στην Μεγάλη Βδομάδα, με τα κορυφαία και δραματικά γεγονότα, που έδωσαν άλλη στροφή στην πορεία της ανθρωπότητας. Έτσι, καλό είναι να θυμόμαστε αυτές τις μέρες, ότι κάποιοι πάσχουν. Ότι δηλαδή, ορισμένοι από εμάς τους ίδιους, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις μεγάλες ανάγκες και γονατίζουν. Παρήγορο θα είναι, να μην αισθάνονται μόνοι, αυτοί οι φίλοι, τις άγιες τούτες στιγμές του Θεϊκού πάθους και της μεγάλης αγάπης. Να γνωρίζουν ότι κοντά τους, υπάρχουν άνθρωποι που τους νοιάζονται.
Στην κατάσταση των δυστυχισμένων και των απόκληρων μπορεί βρεθεί ο καθένας μας. Δεν είναι συνειδητή επιλογή η ανέχεια. Είναι μια κατάσταση λυπηρή, μια εικόνα της ίδιας της κοινωνίας. Η σκιά που περιφέρεται γυρτή και ξεχασμένη στο σκοτάδι, ίσως αύριο να είναι η δική μας. Σε ποσοστό κοντά στο 20% του ενεργού πληθυσμού, έχει ανέλθει η ανεργία. Υπερβαίνουν το ένα εκατομμύριο οι Έλληνες που, βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Χιλιάδες άλλοι έχουν σοβαρές ελλείψεις που συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Κάνουμε έρανο αλληλεγγύης για άλλους λαούς και παραβλέπουμε τη δική μας την κατάντια.
Σε όλους, όσοι στέκονται με απλωμένο το χέρι και εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί, ας μην αρνηθούμε την ευσπλαχνία μας. Πολλοί από αυτούς, θα είναι σίγουρα πονηροί και θα σκέφτονται να μας εξαπατήσουν. Ας σκεφτούμε όπως ο Αριστοτέλης, όταν του επεσήμαναν οι μαθητές του ότι, ο ζητιάνος τον οποίο μόλις είχε ελεήσει, τον είχε εξαπατήσει. «Δεν ελέησα τον τρόπο, αλλά τον άνθρωπο», είχε απαντήσει ο μεγάλος δάσκαλος. Υπονοώντας και προτρέποντας για μια άδολη και αγνή ελεημοσύνη.
Αλλά και ο Ιερός, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας διδάσκει «κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει και να μας κάνει κακό, αν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε κακό στον εαυτό μας». Και στην περίπτωση όλων αυτών των πονηρών που προσπαθούν δόλια να αποσπάσουν την αγάπη μας, οι βλαπτόμενοι είναι αυτοί, οι επαίτες. Εμείς δεν παθαίνουμε τίποτα με το να σκύψουμε πάνω τους. Το αντίθετο συμβαίνει, αν αδιαφορήσουμε, μόνο τότε βλάπτουμε πραγματικά τον εαυτό μας. Η σκληρότητα και η αδιαφορία, μας μετατρέπουν σε άκαρδα και απάνθρωπα όντα.
Μικροί – μεγάλοι ας φροντίζουμε να γίνεται ελαφρύτερο, το κακό που έχει κτυπήσει τους διπλανούς μας. Υπήρξαν άνθρωποι που κέρδισαν, μεγάλη τιμή και υπόληψη, μόνο και μόνο από τις αγαθοεργίες τους. Από τη θέληση να μοιράζεται κάποιος τον πόνο και την θλίψη των άλλων, δεν βγαίνει ποτέ χαμένος.
Καθώς θα κτυπούν πένθιμα οι καμπάνες και θα υπενθυμίζουν τα θλιβερά γεγονότα, που όμως οδήγησαν σε μια Ανάσταση του ανθρώπου, ας ρίξουμε μια ματιά γύρω. Μαζί με το Χριστό, που θα τραβά το δρόμο του μαρτυρίου, θα πάσχουν και πολλοί, πάρα πολλοί, γνωστοί και φίλοι και ας μη φαίνονται. Η δυστυχία και ο πόνος, δεν είναι πάντοτε φανεροί. Η αξιοπρέπεια, πολλές φορές δεν αφήνει να διακρίνουμε τις πληγές. Είναι στο χέρι μας να τις ανακαλύπτουμε και να τις γιατρεύουμε.
Ακόμα και ο Χριστός, από το σταυρό του μαρτυρίου, έλεος ζήτησε, και μάλιστα από τους ανθρώπους, από αυτούς που τον σταύρωναν. Η ανθρώπινη φύση του δεν άντεξε μέχρι τέλους. Και ήταν φυσικό. Προσέπεσε στους φρουρούς του για λίγη δροσιά. Ας μην σταθούμε και μεις ανάλγητοι, σαν εκείνους. Ας μην ποτίζουμε με ξύδι και χολή, τα ταλαιπωρημένα κορμιά των δυστυχούντων.
Η φθορά, δεν είναι εξωτερική, για κάθε καλό που γίνεται, παίρνουμε και ένα ευεργετικό αντίτιμο. Και ας μη το επιζητούμε. Το αντίθετο συμβαίνει όταν αδικούμε. Όταν περνάμε βιαστικά και ανέκφραστα, τότε, τα δυστυχισμένα βλέμματα, είναι ένα μέρος της τιμωρίας μας. Όμως, η Ανάσταση είναι για όλους, και το δικαίωμα στη ζωή, δεν είναι ικανό, να στερηθεί από κανένα. Ο δρόμος που καθένας χαράζει, έχει τον κόπο, την θυσία, αλλά και την δίκαιη ανταμοιβή