Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Σήμερα γιορτάζουμε την ημέρα της μητέρας. Μια παγκόσμια γιορτή αφιερωμένη στην πηγή της δημιουργίας. Στη ρίζα της ζωής. Στην αιώνια, στην ακατάλυτη μορφή, που δίνει πνοή, που ζεσταίνει και φέρνει στο φως το καλύτερο πλάσμα, τον άνθρωπο. Η μάνα είναι χωρίς αμφιβολία το ιερότερο πλάσμα της δημιουργίας. Με αυτήν αρχίζει η ζωή μας και με αυτήν τελειώνει. Η δόξα και το μεγαλείο της παραμένουν πάντα στους αιώνες, ανέγγιχτα, άφθαρτα, απαράμιλλα, αιώνια. Θησαυρός ατίμητος της ζωής , παραμένει πάντα η Μάνα το άλφα και το ωμέγα του είναι μας. Και όταν ακόμα είναι απούσα, πάντα παραμένει μέσα στην σκέψη μας και στην καρδιά μας.
Τη δεύτερη λοιπόν Κυριακή του Μαΐου γιορτάζει η Μάνα. Όλα τα έθνη πλησιάζουν κοντά της, γονατίζουν, της φιλάνε το χέρι, την αγκαλιάζουν, της δίνουν το γλυκό της φιλί, της προσφέρουν το ωραιότερο λουλούδι, το λουλούδι της λατρείας. Η ημέρα της γιορτής της Μανούλας, δεν είναι σαν τις άλλες γιορτές. Διότι μικροί και μεγάλοι, όπου και αν βρεθούν, θα καρφώσουν τη σκέψη τους στην γοητευτική μορφή της, θα νιώσουν την ιερή παρουσία της να τους εξουσιάζει. Η Μάνα είναι ο πρώτος ήλιος της ζωής μας και η τελευταία μας λέξη. Είναι ο αληθινός λόγος και το πιο αγαπημένο πρόσωπο, γιατί η αγάπη της για μας, δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος. Στην καρδιά λοιπόν της άνοιξης γιορτάζει η Μητέρα. Εκείνη που μας έγινε ο καλύτερος δάσκαλος, η πηγή του κάθε αγαθού, η δική μας Μητέρα, η Μητέρα όλων, η πιο ζεστή καρδιά του κόσμου. Χρόνια πολλά, γλυκύτατη Μάνα και η ζωή θα δακρύσει από συγκίνηση και θα νιώσει καλύτερα το βαθύτερο νόημα της. Η σκέψη μας και η καρδιά μας αυτήν την ημέρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι κοντά της.
Αλήθεια, υπάρχει, τίποτα αγνότερο, υπάρχει τίποτα δυνατότερο, πιο γλυκό και πιο όμορφο από την αγάπη της μάνας; Η αγκαλιά της είναι ήρεμο λιμάνι, χωρίς κύματα και καταιγίδες… Της οφείλουμε πολλά. Είναι η αγνή μορφή, η ανιδιοτελής ύπαρξη, που σαν άγγελος καλός στέκεται δίπλα μας και προσέχει κάθε μας βήμα και προλαβαίνει κάθε κακό. Κούραση, φροντίδες, ξενύχτια παρέχονται χωρίς δισταγμό, με ανεξάντλητη στοργή και απέραντη αφοσίωση.
Σήμερα οι μητέρες όλου του κόσμου γιορτάζουν και η μέρα μας είναι αφιερωμένη σ’ αυτές. Η πρώτη αναφορά στη Γιορτή της Μητέρα; έγινε στην Αρχαία Ελλάδα προς τιμήν της Γαίας και ότι το λουλούδι που έχει συνδέσει το όνομα του με αυτήν την ημέρα είναι το γαρύφαλλο. Γι’ αυτό λέω σε όλους χαρίστε λουλούδια στις Μητέρες. Αυτή η μέρα τους ανήκει. Και χαμογελάω φέρνοντας στη σκέψη τη σκηνή που θα παιχτεί ακόμη και σήμερα στο σπίτι, με την ίδια σκηνοθετική επιμέλεια, που παίχθηκε πέρσι και πρόπερσι, αλλά και τόσα χρόνια πριν, από δύο μικρούς σκηνοθέτες, τα παιδιά μου. Αλλά και γιατί όχι, και τα δικά σας παιδιά. Την προτροπή τη δίνει το σχολείο, και κάποια μέρα σαν κι αυτή βρίσκω, τάχα ανεπιτήδευτα, μα ωστόσο πολύ επιδεικτικά, δύο φακέλους, (Δύο είναι τα παιδιά μου) ριγμένους στο μαξιλάρι της μάνας τους. Δύο κάρτες με ζωγραφιές που μοιάζουν με παπαρούνες, που μπορεί να είναι και γαϊδουράγκαθα. Να εύχονται ΜΑΝΟΥΛΑ. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.
Οι τρυφερές συλλαβές, ταιριασμένες δίπλα-δίπλα, σχηματίζουν ευχές και λόγια αγάπης, που μαζί με την υπογραφή τους. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ. ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΣΟΥ. δημιουργούν μια ζεστασιά, ικανή να λιώσει ακόμη και τους πάγους της ανταρκτικής.
Κρατάς λοιπόν αυτούς τους δύο φακέλους πάνω στο σημείο της καρδιάς, για ένα μοναδικό λεπτό. Ενώ τα δύο μουτράκια κρυφογελούν πίσω από την πόρτα, για την έκπληξη που σου έκαναν και διαπιστώνεις πως διανύεις ένα λεπτό σύντομης και ανεπανάληπτης ευδαιμονίας. Ξαφνικά από το σημείο αυτό νιώθεις να υψώνεται μια τεράστια σκάλα που ενώνει τη γη με τον ουρανό. Ανεβαίνεις με σιγουριά, παραμερίζεις τα σύννεφα, μπαίνεις στον κήπο της Εδέμ. Λες ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Θεό, και ξανακατεβαίνεις.
Χαρίστε λοιπόν λουλούδια στις Μητέρες. Θα πρέπει όμως να ερημώσετε τους κήπους, γιατί οι Μητέρες είναι στρατιές ολόκληρες. Μα, για μια μέρα, τους οφείλουμε μια μικρή απόδοση τιμών, για το ιερό χρέος που επιτελούν αυθόρμητα και εθελοντικά στα υπόλοιπα 364 ημερονύκτια του χρόνου. Αναγνωρίζουμε και τιμάμε την ανιδιοτέλεια και την απόλυτη αφοσίωση. Γι’ αυτόν τον εξαίσιο τίτλο, που φέρνουν στους ώμους τους.
Ώσπου να έρθουν τα παιδιά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Είναι οι γυναίκες, απολύτως με τις εγωιστικές τους απαιτήσεις, με τους οραματισμούς της εφηβείας, με τις πληθωρικές τους επιδιώξεις. Όντα πολύπλευρα, παράξενα. Μόλις όμως εγκαταστήσουν μια κούνια στο σπίτι τους, η Α.Μ. ο εαυτός τους, εξαφανίζεται, και ζούνε στους κτύπους μιας μικρής καρδιάς που κτυπάει δίπλα τους, ενώ αυτή που κτυπάει μέσα τους ακούγεται από πάρα πολύ μακριά. Κάποτε,, ας πούμε κάποια άνοιξη, θυμούνται πως είχαν φτερά και θέλουν να πετάξουν. Τα φτερά τους μένουν διπλωμένα όσο τα μωρά μοσχοβολούν δίπλα τους μέλι γάλα και ροδόσταμο. Και είναι μια μυρωδιά που μαγνητίζει και δένει.
Κάποιο καλοκαίρι, ανακαλύπτουν πως ο κόσμος είναι μεγάλος και θέλουν να αποδράσουν. Μα ξεχνάνε την απόδραση, κι ο κόσμος είναι και πάλι μεγάλος δίπλα στην ακρογιαλιά που παίζει με τα βότσαλα το Παιδί τους. Κάποτε, ένα πρωί βρίσκουν τα όρια των δρόμων τους πολύ στενά, και θέλουν ν απαλλαγούν από τα σύνορα της καθημερινής ζωής τους. Μα τα παιδιά μπαίνουν στην εφηβεία. Πρέπει να τους μάθουν να διαβάζουν τα άστρα, και ταυτόχρονα να πατάνε στερεά στη γη. Οι δρόμοι και πάλι στενεύουν και οι στοχασμοί, τα φτερουγίσματα, αναβάλλονται. Η λέξη μητέρα εξαφανίζει όλες τις ατέλειες από τα ανθρώπινα γυναικεία πορτραίτα τους. Και τους φτάνει αυτός ο τίτλος τιμής για να νοιώσουν ότι ξεπλήρωσαν ένα μεγάλο μέρος από τα χρέη τους στη ζωή, και να αισθάνονται στέρεες πάνω στη γη, σαν τα ψηλά βουνά τις ώρες που ανατέλλει ανάμεσα τους ο ήλιος της καινούριας αυγής.
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΘΩΔΟΣ