Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ ΤΟ 1463
«Ειρήνη υμίν» ήταν ο πρώτος χαιρετισμός του Αναστάντος Χριστού, προς τους μαθητάς του. Η Ορθόδοξος Εκκλησία αγωνίζεται πάντα για την επικράτησιν της ειρήνης, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης, μεταξύ των λαών. «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν», «Ειρήνη πάσι», «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης». Είναι σύντομες δεήσεις, που απευθύνει ο κληρικός στους πιστούς και τους προτρέπει να προσευχηθούν με σωστό τρόπο, δηλ. «με ειρήνη». Ζώντας ο άνθρωπος «εν ειρήνη», γίνεται αγαπητός στον Θεόν και δέχεται τη συμπαράστασίν Του. Όπου επέλαμψεν το φως του Ευαγγελίου εκεί, εβασίλευσεν το αίσθημα της ειρήνης, της φιλανθρωπίας, της ευημερίας, της αγάπης.
Η θρησκεία του Ιησού Χριστού, είναι για το ανθρώπινον πνεύμα, ότι είναι ο ήλιος διά τον φυσικόν κόσμον. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου», έλεγεν ο Κύριος «Εγώ το φως εις τον κόσμον ελήλυθα». Εγώ ήλθα στον κόσμον, για να είμαι φως πνευματικόν δι’ αυτόν που πιστεύει. Εγώ δεν ήλθα να κατακρίνω τον κόσμον, ήλθα για να τον σώσω. (Ιωαν. Ιβ΄44-47).
Ας μεταφερθούμε νοερά στην Ουκρανία, στην χώρα, που μαστίζεται από έναν ανελέητον και πόλεμον. Να συμμεριστούμε τις δοκιμασίες τους και να παρακαλέσομεν τον Θεόν, για την ειρήνην του σύμπαντος κόσμου.
Ο Θεός ευδόκησε να φυτευτεί στο Κίεβον, την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το πολύκαρπον δένδρον του μοναχικού βίου, από τον Όσιο πατέρα Αντώνιον, ο οποίος απόκτησεν ικανότητες μοναχικού ηγέτη, στην ασκητικήν ζωήν.
Στο Κίεβο, το 1051, την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, εκτίστηκεν σε δύο λοφίσκους, της όχθης του Δνείπερου ποταμού, «η Λαύρα (μοναστήρι) των Σπηλαίων του Κιέβου», από την οποίαν αναδείχθησαν μεγάλοι ασκητές, όπως ο μοναχός Αντώνιος ο Αθωνίτης, θεμελιωτής του ρώσικου μοναχισμού.
Αυτήν την ευλογημένην χώραν, οι πολεμοχαρείς ηγέτες δεν σεβάστηκαν ούτε το Κίεβον, το λίκνον της Ορθοδοξίας, αλλά ούτε και την Λαύρα της (μοναστήρι), ένα από τα ωραιότατα αξιοθέατα της χώρας. Εκεί υπήρχαν, μερικά από τα φυσικά σπήλαια του ποταμού Δνείπερου και έγιναν διάσημα για τα 123 σκηνώματα, που φιλοξενούν.
Η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου, ή απλώς (Κιέβο-Πετσέρσκαγια Λαύρα), υπήρξεν μία ζωηφόρος άμπελος, που έθρεψεν, για χίλια χρόνια την Ορθοδοξία του Βορρά με «βότρυας ζωής», φυτώριον Αγίων Ανδρών με τις πύρινες προσευχές τους, τις θαυματουργίες τους, την αγιότητά τους, ενίσχυσαν και στερέωσαν το μήνυμα του Ευαγγελίου στην Ρωσία.
Μετά όμως από πολλά χρόνια ειρήνης, βιώνει η ανθρωπότητα, τον βάρβαρον πόλεμον, μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας και πλανιέται στον ορίζοντα μία ανθρωπιστική καταστροφή. Ένας πόλεμος, που προκαλεί χιλιάδες νεκρούς, κύματα προσφύγων, απερίγραπτες καταστροφές, ερείπια, τραυματίες. Στα παιδιά τραυματίζεται η ψυχή τους, ακούγοντας τις εκρήξεις των βομβών και την γη να σείεται. Πριν γευτούν τις χαρές της ζωής, αισθάνονται το φρικτό συναίσθημα του θανάτου.
Και αναρωτιόμαστε, γιατί πρέπει να γίνεται πόλεμος; Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά; Το Ειρήνη υμίν, δεν εισακούεται, γιατί η ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου έχει κατακλυστεί από τα πάθη του. Ας ευχηθούμε να λήξει με τις λιγότερες ανθρώπινες και υλικές απώλειες.
ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ
Στο «Πατερικό των σπηλαίων του Κιέβου…» αναφέρεται το θαύμα του 1463 στην Λαύρα της Μονής των Σπηλαίων του Κιέβου.
Το Πάσχα του 1463, ο ευλαβής και ενάρετος Πατέρας της Μονής, Διονύσιος εισήλθεν στο σπήλαιον του οσίου Αντωνίου, κτήτορα της Λαύρας, για να θυμιάσει τα σεπτά σκηνώματα των κεκοιμημένων Αγίων, μαζί με άλλους αδελφούς με αναμμένες λαμπάδες.. Σαν έφτασαν στον τόπον όπου ευρίσκετο η παλαιά Τράπεζα των μοναχών, φώναξεν ευφρόσυνα «Άγιοι πατέρες και αδελφοί» Αύτη η κλητή και αγία ημέρα…. Χριστός Ανέστη!
Και ώ του θαύματος! Όλα τα άφθορα σκηνώματα σήκωσαν ελαφρά τα κεφάλια τους και ακούστηκεν απόκοσμη, βροντερή φωνή: «Αληθώς Ανέστη». Με έκπληξη και χαρά μεγάλη, ο ταπεινός Διονύσιος γνωστοποίησεν το γεγονός, για να δοξαστεί το μεγαλείο του Αναστάντος Θεού.
Αγαπητοί μου Αναγνώστες, Χριστός Ανέστη. Ας προσευχηθούμε, υπέρ της πόλεως ταύτης και των πίστει οικούντων εν αυτή, να ανατείλει από την Λαύραν του Κιέβου, και να θεμελιωθεί στην γην το «ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΉΝΗ».
Μαρία Τσακανίκα