Για την Ελλάδα ρε…

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, οι Ελληνικές μεγαλουπόλεις, Αθήνα, Θεσσαλονίκη κλπ, έχουν τα χαμηλότερα επίπεδα πράσινου σε όλη την Ευρώπη. Βρίσκονται θα μπορούσε να πει κανείς σε επίπεδο μηδέν από άποψη πρασίνου και δεν γίνεται, δυστυχώς, καμία ενέργεια για τη βελτίωση της κατάστασης που όσο πάει και χειροτερεύει.

Δεν είναι μόνο οι πόλεις της Ελλάδας στις οποίες σπανίζει το πράσινο, είναι και τα βουνά που είναι κατάξερα, είναι και οι μεγάλες πεδιάδες που ερημώνονται από την εγκατάλειψη και την κρατική αδιαφορία. Ξέρετε τι είναι να αποξηραίνεις μια λίμνη που ήταν πηγή ζωής για να φτιάξεις χωράφια και να αφήνεις, στη συνέχεια, τα χωράφια χέρσα γιατί δεν έχεις νερό να τα αρδεύσεις;

Τέλος πάντων, είμαστε η χώρα του παράλογου, και ότι είναι αδύνατο αλλού, είναι κατορθωτό εδώ. Εξαιρείται η πραγματική πολιτιστική πρόοδος η οποία δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της στην Ελλάδα. Καταστρέφουμε τη μια και προσπαθούμε να επανορθώσουμε την άλλη. Θα έλεγε κάποιος ότι έχουμε την κατάρα του Σίσυφου ή του Οδυσσέα. Περιπλανιόμαστε χωρίς ελπίδα και ανεβοκατεβαίνουμε, άπραγοι, τα βουνά της παράνοιάς μας. Εκεί που ήταν το αεροδρόμιο του Ελληνικού, μέσα σε λίγους μήνες, ειπώθηκαν τόσα σενάρια για την αναβάπτισή του που είναι θαύμα ότι ακόμα δεν έγινε ένα απέραντο γιαπί. Έλεγαν τα σχέδια για χώρο πρασίνου στην όλη περιοχή και τελικά μόνο αυτό δεν θα γίνει.

Άρα ο κλοιός σφίγγει κάθε μέρα και περισσότερο για τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου. Ακόμα και αυτά τα δόλια βουνά της Αττικής, που ήταν το καμάρι και η ομορφιά όλης της Ελλάδας, βλέπουν τα διάφορα γιαπιά να ανεβαίνουν, αυθαίρετα στις ανηφοριές τους. Είναι θαύμα που ακόμα τα βλέπουμε. Πάρνηθα, Υμηττός, Πεντέλη, Αιγάλεω, Ποικίλλον Όρος κλπ που κάποτε διαπληκτιζόντουσαν για τα πρωτεία, τώρα δεν έχουν τίποτα να πουν ,έξω από ένα δάκρυ που αντικατοπτρίζει την λεβέντικη κορμοστασιά τους.

Και, ότι δεν καταστρέφει η ανεξέλεγκτη δόμηση, τα γκρεμίζει η αδιαφορία και η εγκατάλειψη του ίδιου του κράτους. Αν ήτανε πραγματικά, τα διάφορα προγράμματα αναδάσωσης, που έχουν εξαγγελθεί, θα ζούσαμε σε ένα πανέμορφο και καταπράσινο περιβάλλον. Πόσες φορές δεν μας έχουν κοροϊδέψει; Πόσες φορές δεν νιώσαμε ότι οι ιθύνοντες μας ποδοπατούν και μάλιστα με την άδειά μας; Πόσοι, αδιάφοροι, μεγαλοσχήμονες, δεν περιέπαιξαν τους απλούς ανθρώπους για να κερδίσουν λίγα λεπτά δημοσιότητας. Τελικά μόνο εμείς για τα σπίτια μας, όσοι έχουμε, βγάλαμε άδειες και είμαστε νόμιμοι. Αν υπήρχε ένα σωστό πλάνο και μια ευνομία, σήμερα θα ήμασταν οι καλύτεροι. Θα είχαμε τους δροσιστικότερους δρυμούς, τα ομορφότερα πάρκα και τις καθαρότερες θάλασσες. Τι να πεις και πως ν’ αντιδράσεις;

Δεν είναι δύσκολο να προχωρούμε σε εφικτές λύσεις. Το παράδοξο είναι να μένουμε στα μεγάλα λόγια και να μην κάνουμε τίποτα. Τα σωστά δεδομένα χρειάζονται αποφασιστικότητα για να μην περνούν στα αζήτητα. Φυσικά εδώ πρέπει και πάλι να το πούμε. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας, αυτό δηλαδή που τείνει να γίνει συνώνυμο του Έλληνα, ο ωχαδελφισμός και η πλήρης αδιαφορία για τα κοινά. Θα είμαστε πάντα ένα τσούρμο μια αγέλη που θα κάνει περισσότερο κακό και λιγότερο καλό.