«ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ»

Γράφει ο Χαράλαμπος Δρακάτος

Πρόεδρος της Πολιτιστικής Ενώσεως Περάματος

Ο Γεώργιος Καλατζής είναι ένας άνθρωπος που ζει κοντά μας με βαθιά θέληση και τεράστια κοινωνική προσφορά σε αδύνατους και έχοντας ανάγκη συμπολίτες μας. Καταξιωμένος στην πόλη μας, από τότε που οι δυσκολίες φαινόντουσαν αξεπέραστες.

Χαρακτηρίζεται ως ένας μαχητής.

Ένας άνθρωπος με πίστη στις αρχές του και συνέπεια στις επιδιώξεις του. Και αυτό είναι που τον ανεβάζει περισσότερο στη συνείδηση του κόσμου.

Όρθωσε διθυραμβικά, παλληκαρήσια το ανάστημά του να υπηρετήσει τον απλό Περαματιώτη, τον άνθρωπο της εργατιάς, της ανέχειας. Μαχητής σιγανός, αλλά σταθερός και ακούραστα επίμονος όσο λίγοι. Υπηρέτησε χρόνια πολλά την πόλη από τη θέση του δημοτικού υπαλλήλου και αργότερα ως δημοτικός σύμβουλος επί σειρά ετών.

Στέριωσε βαριόχτυπα της πολιτικής του το λόγο. Αναστηλωτής, πολιτικός οικοδόμος, κρατάει ιστορικά μια θέση αξιόλογη στα δημοτικά μας πράγματα. Υπερασπίστηκε πάντα την αγκρέμιστη δημοκρατική πολιτική αντίληψη και συνείδηση. Πάλεψε πάντα χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Και μέσα σ’ αυτή την εργώδη πολιτική προσπάθεια, λειτούργησε αδιάκοπα η άδολη κοινωνική του ευγένεια, αλληλεγγύη και συμπαράσταση.

Τόσο μάλιστα ήταν πηγαία η δύναμη αυτή, ώστε στάθηκε κυρίαρχα και συνεχίζει ακόμα, καθιστώντας τον αληθινό κοινωνικό λειτουργό και παραστάτη, θεμελιώνοντας χριστιανικά την προσφορά προς τους άλλους.

Συχνά το μέταλλο της ψυχής του εκπυρούται στην υπηρεσία του πλησίον, λεύτερα, χαρούμενα, παλληκαρήσια, δυνατά και αποτελεσματικά. Είναι πηγαία η πίστη του ότι ο Θεός ευλογεί και στέκει τέτοιες προσπάθειας και τις ψυχώνει πάνω από τα συνήθη, καθημερινά, ανθρώπινα μέτρα. Αυτό το κοινωνικό του πιστεύω, μου ανέλυσε ο Γιώργος Καλατζής σε κάποια από τις πολλές συζητήσεις μας, τονίζοντάς μου ιδιαιτέρα:

-Όσο πιο άδολη και έξω από τα υποχρεωτικά και κοσμικά είναι μια προσφορά, μια ενέργεια, μια δράση, μια συμπαράσταση, μια αλληλεγγύη σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη, αδιάφορα αν είναι μικρή ή μεγάλη, τόσο πιο χρειαζούμενη είναι. Τέτοιες πράξεις ευλογεί ο Χριστός και τις γράφει στο βιβλίο της ζωής.

Και επεξήγησε:

-Όσα κάνουμε από συμβατικές υποχρεώσεις -αναγκαία ασφαλώς και απαραίτητα- έχουμε καθήκον να τα πράττουμε, και αλίμονο αν δεν τα πράττουμε. Για όλα αυτά λαμβάνουμε ανάλογο αντιμίσθιο. Τα περισσότερα άλλωστε τούτων ορίζει και ο ανθρώπινος νόμος. Όσα όμως πράττουμε από περίσσευμα ψυχής, πειθαρχούντες στο λόγο του Χριστού, γράφονται κατ’ ευθείαν ως υποθήκη στον ουρανό. Γιατί ο λόγος του Χριστού δεν είναι μόνον τα βιοτικά, αλλά πρώτα και κύρια είναι φως και αιωνιότητα. Ο λόγος του Χριστού δεν έπεσε από τον ουρανό για να θρέψει μόνο το σώμα, αλλά κύρια την ψυχή, που είναι ο αιώνιος άνθρωπος. Αλήθεια, λοιπόν, και πραγματική ζωή είναι μόνον ο λόγος του Χριστού και μπορεί με την χάρη Του να καρπίσει σε όλους, πτωχούς ή πλούσιους, μορφωμένους ή αμόρφωτους, όλοι μπορούμε να μοιράσουμε τον καρπό της καλής αυτής σποράς και στους άλλους.

-Ναι, αλλά σήμερα βλέπουμε πολλούς να μην συμμερίζονται την άποψη αυτή, και να μην ακολουθούν το δρόμο του Χριστού, παρατήρησα.

-Έχεις δίκιο. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει και τώρα και πάντοτε. Όμως αυτό συμβαίνει όχι γιατί αδυνατεί ο λόγος του Χριστού ν’ αλλάξει τον άνθρωπο, αλλά γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν τον δέχονται.

Και κατέληξε:

-Ο κόσμος πιστεύει τον άνθρωπο που με τη ζωή του γίνεται παράδειγμα, που φωτίζει και οδηγεί, όχι μόνον σήμερα αλλά και παλιά. Ο Χριστός μας δεν αποζήτησε τους σοφούς του κόσμου να πάνε σιμά του, αλλά τα παιδιά.