Ελεύθερη άποψη..ΟΤΑΝ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑΚΑ, ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΦΡΟΝΙΜΗ…«MY HEART BELONGS TO DADDY SO I SIMPLY COULDN’ T BE BAD…»
Αχ, κατακαημένη AMBER HEARD, δεν άκουγες τουλάχιστον τη Μαίριλυν; ….
Επί έξι εβδομάδες, ακούγαμε για την πολύκροτη δίκη του πειρατή της Καραϊβικής Τζόνι Ντεπ, που είχε κινηθεί νομικά εναντίον της τρίτης συντρόφου του Άμπερ Χέρντ, επειδή η τελευταία, τον κατηγόρησε για ενδοοικογενειακή βία… Ο 58χρονος Τζόνι και η 36χρονη Άμπερ, μετά από μόλις ένα χρόνο έγγαμου βίου, κατέληξαν στις δικαστικές αίθουσες, με την κατά 22 χρόνια νεότερη σταρ. Επί έξι και πλέον εβδομάδες, βομβαρδιζόμασταν με υπονοούμενα εναντίον της -υποτίθεται ψεύτρας- γυναίκας, ενώ τα γνωστά πραιτόρια της εποχής, τα ΜΜΕ, έπλεκαν εγκώμια στη δικηγόρο του Τζόνι Ντεπ, αφήνοντας στην αφάνεια, τη συνήγορο της κατηγορούμενης για συκοφαντική δυσφήμιση Άμπερ Χερντ. Όλα σωστά, δίκαια, ηθικά και νόμιμα. Μόνο στη γαϊδούρα, δεν ανέβασαν την Χερντ, πριν καλά – καλά τη δικάσουν τηλεοράσεις, ιστοσελίδες, θαυμαστές του πειρατή, πρώην, νυν και κάθε καρυδιάς καρύδι.
Αλλά αυτά, συμβαίνουν μόνο στην Αμερική;
Στην Ελλάδα, δεν ήταν, που βρέθηκαν γυναίκες, που αγάπησαν δράκους και δολοφόνους και αφέθηκαν ερωτευμένες στα χέρια τους;
Στην Ελλάδα, δεν είναι, που ο ντ@β@τζης έγινε συνώνυμο του «προστάτη»;
Τον τελευταίο καιρό στη χώρα μαςοι δολοφονίες γυναικών, ευρίσκονται συχνότερα στο προσκήνιο, είτε πρόκειται για συζύγους, συντρόφους, είτε ακόμα χειρότερα για μητέρες ή απλές περιστασιακές γνωριμίες αδίστακτων δολοφόνων.
Δυστυχώς, η κακοποίηση των γυναικών, αν ποτέ γίνει καταγγελία, πέφτει συνήθως στα μαλακά, ιδιαίτερα, όταν ο κατηγορούμενος διαθέτει μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια κι επιρροή από το θύμα του. Δεν πρέπει επομένως να απορούμε, πως φθάσαμε στο σημείο, να ακούμε τόσο συχνά, για δολοφονίες γυναικών και γενικά, να διαπιστώνουμε αυτήν την αύξηση εγκληματικότητας, που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό. Ίσως να λησμονήσαμε ότι άφεση αμαρτιών, δίνει μόνο η εκκλησία. Η πολιτεία, πρέπει να τιμωρεί παραδειγματικά το έγκλημα, ώστε να υφίσταται πράγματι, φόβος της τιμωρίας. Πως να μην σκοτώνουν, όταν γνωρίζουν ότι θα αποφυλακισθούν σύντομα, ότι τα ισόβια, δεν είναι ισόβια, ενώ το θύμα τους, θα σαπίζει στο νεκροταφείο και οι συγγενείς του θα θρηνούν μια ζωή πρώτα για το θύμα και μετά για την ατιμωρησία του φονιά;
Η ατιμωρησία όμως, είναι σαν το δεντράκι, που μεγαλώνει: ξεκινά από τα μικρά και στεριώνει σε ακόμα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με το γνωστό σαγηνευτικό τραγούδι της Μονρόε;
Δυστυχώς, ζούμε ακόμα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, όπου οι περισσότεροι άνδρες με εξουσία, ταυτίζονται με το ρόλο του μπαμπάκα, δηλαδή, του «ντάντη»! Ίσως – χαριτολογώ- από τη λέξη αυτή, να προέρχεται και η λέξη «νταντά», με την έννοια της σωματικής τιμωρίας.
Η περίπτωση της Άμπερ Χέρντ, συζύγου του Τζόνι Ντεπ, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο «ντάντης» της, είναι χαρακτηριστική της νοοτροπίας μιας κοινωνίας, που υποστήριζε κάποτε ότι, στον «ντάντη», δεν πρέπει να είμαστε «κακιές», αλλά «υπάκουες» και μεγαλόψυχες ακόμα κι αν πέφτουν «ψιλές»… Επομένως, δεν εκθέτουμε τους νταήδες «ντάντηδες», κορίτσια….
Αλλά ας πάμε στα δικά μας…
Την επόμενη φορά, που θα υποστείτε ξυλοδαρμό από νταή – ντάντη, όπου κι αν ευρίσκεσθε και θέλετε να καταγγείλετε αυτόν, που σας μαύρισε το μάτι, φροντίστε να έχετε μαζί σας τον προσωπικό σας καμεραμανατζή, φωτογράφους, ειδικούς στο φωτισμό, 3-4 ιατροδικαστές και τουλάχιστον πέντε μάρτυρες, μέσα στο σπίτι σας, να καταθέσουν ότι σας είδαν να τις τρώτε, σας έπλυναν να δουν αν το μαυρισμένο μάτι ήταν όντως μελανιασμένο και δεν είχατε ρίξει «φούμο» και ότι ο ντεληκανής ήταν εκείνη την ώρα σπίτι και δεν έπαιζε κανάστα με τους ψευδομάρτυρες φίλους του. Αν διαθέτετε έναν ιατροδικαστή, ο δικός σας θα φέρει άλλον να πει άλλα. Αν έχετε μάρτυρες, που σας άκουγαν να σφαδάζετε, ο δικός σας θα φέρει άλλους να λένε ότι εκείνη τη στιγμή, τον κυνηγούσατε με το τηγάνι… Και δεν συμμαζεύεται.
Μάρτυρες δίχως οπτικοακουστικό υλικό, να υποστηρίζει σε φιλμς όσα καταθέτουν, ίσως κινδυνέψουν… Η γνωστή τακτική απάντων των κατηγορουμένων, να χρησιμοποιούν ασύστολα ψευδομάρτυρες, ή να μηνύουν τους δικούς σας αληθινούς μάρτυρες ώστε να τους τρομοκρατήσουν και να υποχωρήσουν έντρομοι, αποτελούν εργαλεία, του κάθε παραβάτη και δεν αναφέρομαι στην περίπτωση των δύο ηθοποιών, όπου, συμβαίνει το αξιοπερίεργο, η δικαιοσύνη στο Ηνωμένο Βασίλειο να έχει αποφανθεί διαφορετικά, από εκείνη στις ΗΠΑ, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις, όπου η ατάκα «μήνυσα τους μάρτυρες του / της» αποτελεί φθηνό αλλά προσοδοφόρο, νομοτεχνικό εργαλείο, των συνηγόρων υπεράσπισης, που δυσχεραίνει το έργο των δικαστών.
Σε γενικές γραμμές, ζούμε σε μια κοινωνία, όπου οι «ντάντηδες» έχουν περισσότερα δικαιώματα από τις γυναίκες, αφού θεωρητικά, ως πλειοψηφία στη νομή εξουσίας νομοθετούν και έχουν φτιάξει έναν κόσμο, γεμάτο από δικά τους δικαιώματα οι άνδρες. Ακόμα κι αυτός ο φεμινισμός, που βάλλει με χίλιους τρόπους εναντίον της γυναικείας φύσης, επεξεργάστηκε ως εφαρμοσμένη έννοια υποκριτικά, από ανδροκρατούμενα κοινοβούλια, ενόσω η γυναικεία παρουσία μετριόταν στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Κι όταν ολόκληρη Acqua woman, η κυρία Άμπερ Χερντ, δεκαετίες περισσότερο προχωρημένη από τη μέση Ελληνίδα εργαζόμενη, στο χώρο της υποκριτικής ή αλλού, πριν τη δικαστική απόφαση, δικάστηκε από τους «θαυμαστές» του Πειρατή της Καραϊβικής, που φυσικά εκπροσωπούσε συμφέροντα εκατομμυρίων της Disney και άλλων εταιρειών παραγωγής, των ταινιών, που είχε πρωταγωνιστήσει ο Depp, αναρωτιέται κανείς, ποια θα ήταν η τύχη της κάθε απλής ανώνυμης, αν πήγαινε να καταγγείλει τη βία, που υφίσταται, σε οποιοδήποτε φορέα, δίχως χρήματα για δικηγόρους, μάρτυρες ή οπτικοακουστικό υλικό.
Θα γίνει ένα με το πάτωμα. Αυτή είναι η αλήθεια.
Αλησμόνητη θα μου μείνει η περίπτωση, που μου διηγήθηκε κακοποιημένη γυναίκα, που αφού είχε δαρθεί από τον «αφέντη», που δυστυχώς ήταν επιστήμονας και μάλιστα γιατρός τον είχε απειλήσει εξουθενωμένη, ότι την επομένη θα πήγαινε στην αστυνομία. Την ώρα, που προσπαθούσε να ησυχάσει τα παιδιά της στο δωμάτιο τους, άκουσε έναν θόρυβο, σαν να χτυπούσαν ρυθμικά τον τοίχο. Βρήκε τον σύζυγο να χτυπά το κεφάλι του πάνω στην κάσα της πόρτας του λουτρού και να την απειλεί κι από πάνω, ότι σε περίπτωση, που τον κατέδιδε, θα την κατηγορούσε και εκείνος, ότι τον είχε χτυπήσει πρώτη, στο κεφάλι.
Οι φλεγματικοί Άγγλοι, λένε την εξής φράση, ως προς την ενδοοικογενειακή βία: «Αν χτυπάτε το σκύλο σας στην αυλή του σπιτιού σας, όλοι καλούν την αστυνομία. Αν χτυπήσετε τη γυναίκα σας όμως, όλοι υποκρίνονται ότι δεν βλέπουν…». Αυτό, το άκουσε γυναίκα, που κακοποιήθηκε βάναυσα, από τον σύζυγο της στην Αγγλία, όπου και πάλι, το μόνο, που κατόρθωσε, ήταν να διαφύγει με ένα συμβιβαστικό διαζύγιο, κρατώντας για τον εαυτό της όλα τα οικογενειακά βάρη, αφού συνεθλίβη από την οικονομική υπεροχή του «λεβέντη μόνο στο να δέρνει γυναίκες», αλλά «κότας» εάν επρόκειτο για άνδρες, συζύγου, που μεταξύ άλλων «εξαγόραζε» μάρτυρες και άλλους πολλούς σχετικούς με την υπόθεση τους, ώστε στο τέλος να δίνει κάθε μήνα, ίσα – ίσα το γάλα του παιδιού του για διατροφή στη γυναίκα .
Οι νόμοι, φτιάχτηκαν από άνδρες για άνδρες, δεδομένου ότι στα κοινοβούλια, η εκπροσώπηση των γυναικών, είναι τραγικά ανύπαρκτη. Άλλωστε όταν σε έναν χώρο, είσαι μειοψηφία, πως μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τα παγιωμένα, δίκαια των απανταχού «ντάντηδων», που σε χαϊδεύουν, όταν είσαι καλή μαζί τους;
Για τούτο και η αλησμόνητη Μαίριλυν Μονρόε, όταν τραγουδούσε εκείνο το σαγηνευτικότατο «my heart belongs to daddy” σε κάνει να αναρωτιέσαι τι ακριβώς εννοούσε. «Απλά, δεν μπορώ να είμαι κακιά στον ντάντη…», ψέλλιζε με νόημα.
Δεν επιτρέπεται καλή μου Μαίριλυν, Άμπερ, Νίτσα η Φιφή, Ελένη ή Μαρία, να γίνεις «κακιά» για τον «ντάντη». Αλλιώς, άπασες οι ορδές των «ντάντηδων», θα σε εξολοθρεύσουν, με κάθε μέσον, αφού όλα τα εργαλεία, ήταν, είναι και θα είναι στη διάθεση τους. Και μάλιστα όταν εσύ, έχεις προ πολλού υποτιμήσει, το μοναδικό εργαλείο, που σε καθιστά πανίσχυρη και άτρωτη: Τη μητρότητα. Αυτό, που σου πήραν στέλνοντάς σε στη δουλειά, ίση σε υποχρεώσεις αλλά όχι ισότιμη σε δικαιώματα. Αυτό, που σου αρνούνται, όταν νομοθετούν εις βάρος σου και σε εξαναγκάζουν να μην κάνεις οικογένεια και κυρίως παιδιά από το φόβο της εγκατάλειψης. Αυτοί, που θέλουν να σε «απελευθερώσουν» δίνοντας σε «ανώνυμες νοικιασμένες μήτρες» την μοναδική σχέση μάνας – παιδιού, όπως οι μηχανές την κλώσα, στα πτηνοτροφεία, για παραγωγή κρέατος.
Βλέπεις, οι ντάντηδες, έχουν πάντα τον τρόπο, να κρατούν την καρδιά σου ευτυχισμένη, αλλά υπό τον όρο να μην είσαι κακή μαζί τους… Το λέει και το τραγούδι της Μονρόε, που ένας Θεός ξέρει ποια κακία της καταμαρτυρούσε και ποιος ντάντης, αφού έφυγε τόσο πρόωρα στο απόγειο της δόξας της, με ραγισμένη καρδιά και ανύπαρκτη προστασία. Όπως και άλλες πολλές…
Αν λοιπόν θέλουμε να μειωθεί το φαινόμενο, αυτής της διαβολικής έξαρσης εγκληματικότητας κατά των γυναικών, μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε από τα σχολεία, διδάσκοντας και πάλι χρηστά ήθη, επιμένοντας στη μοναδική θρησκεία, που τοποθετεί τη γυναίκα ΙΣΟΤΙΜΑ δίπλα στον άνδρα και όχι ως υποκριτικά ίση; Ακόμα και απλά μαθήματα καλής συμπεριφοράς, savoir vivre- savoir faire, θα ήταν χρήσιμα, ώστε οι καλοί τρόποι, που θα διδάσκονται να εγγυηθούν καλύτερη ζωή, στην κοινωνία μας. Από εκεί ξεκινούν όλα, εφόσον πλέον και οι δύο γονείς είναι τον περισσότερο χρόνο απόντες και δυσεύρετοι για τα παιδιά τους… Ίσοι, φαινομενικά, αλλά ποτέ ισότιμοι.
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός