Μικέλης Αντώνης

Τα ναυάγια της νυχτιάς

Σε τούτα τ’ ακυβέρνητα εις τη στεριά κουφάρια,

ρυμούλκια φτάνουνε πολλά και δένουν παλαμάρια,

μα είναι κι αυτά ναυάγια και της νυχτιάς ρεμάλια,

που με τον τρόπο τους κι αυτά πουλάνε αναγάλια,

 

στις θάλασσες της ηδονής στης σιχασιάς λιμάνια,

σαν λυτρωμό υπόσχονται στα βρώμικα ντιβάνια,

απ’ το ξενύχτι το πολύ με μάτια χαυνωμένα,

άλλες με στήθη τορνευτά και άλλες κρεμασμένα.

 

Πωλούν αγάπη και ζητούν πορτοφολιού αγάπη,

χωρίς να κάνουν διαλογή στον άσπρο ή αράπη,

στο παθιασμένο βλέμμα τους κοιτούν για να τυλίξουν,

καράβι ακυβέρνητο και με αυτό να σμίξουν.

 

Για να περάσει τη βραδιά στην κρύα αγκαλιά τους,

να του πουλήσουν τ’ άνοστα και βρωμερά φιλιά τους,

και να τον κάνουν να γευτεί το ερωτομεθύσι,

τα περασμένα όνειρα απ’ την καρδιά να σβήσει.

 

Τη δύναμη που του ’μεινε εδώ θε να τη ρίξει,

και μες στο βούρκο της νυχτιάς τον πόθο του να πνίξει,

σαν αφεθεί ξυλάρμενος στης σάρκας τα καπρίτσια,

με τα τερτίπια τα σαχλά και άλλα τόσα γερασμένα βίτσια.

 

 

Από την ποιητική συλλογή

«Πίσω από ένα φινιστρίνι»