Τα κόκκινα φανάρια

“…Τρούμπα. Λέξη φορτισμένη σαν ηλεκτρικό καλώδιο με έντονο ερωτισμό ανάκατο με αμαρτία. Έβαζε μπουρλότο στη φαντασία των στερημένων αγοριών της εποχής, μιας και κορίτσια βλέπανε μόνο με το κιάλι. Ακόμα και το όνομα του σχολείου του “Ε΄ Γυμνάσιον Αρρένων Πειραιώς” διατυμπάνιζε τη θηλυκή ξεραΐλα. Μόνη διέξοδος, για τους πιο θαρραλέους, η Τρούμπα.

Την ορίζανε κυρίως δυο παράλληλοι δρόμοι: η Φίλωνος κι η Νοταρά. Από την αρχή τους, στην Τρικούπη, μέχρι τη Μπουμπουλίνας. Αριστερά και δεξιά τους τα χαμηλά σπίτια και τα καμπαρέ. Κι ακόμη, το αστυνομικό τμήμα, το βενζινάδικο, τα φτηνά ξενοδοχεία, οι σινεμάδες, το “Ηλύσια” και το “Φως”. Πιο πέρα, τα σκαλάκια της Τερψιθέας.

Αντρόκοσμος κάθε ηλικίας από τον Πειραιά, την Αθήνα και την επαρχία, ξέμπαρκοι ναυτικοί, φαντάροι, παπατζήδες, μικροπωλητές, ο λούστρος ο μουγκός και, κάθε τόσο, οι ναύτες του έκτου αμερικάνικου στόλου.

Την Τρούμπα περίζωναν τα μαγαζιά, τα γραφεία και τα σπίτια, όπου ζούσε και δούλευε ο ευυπόληπτος κόσμος. Έτσι, η Τρούμπα ήτανε ένα “κράτος εν κράτει” με τους δικούς του νόμους και τη δική του ηθική. Κάτι σαν το Βατικανό, να πούμε…”

Άρης Γαβριηλίδης

Απόσπασμα από το βιβλίο “Νοσταλγώντας τη δεκαετία του ’50-Η ζωή σε μια συνοικία του Πειραιά” Περισσότερα εδώ: https://www.arisgavriilidis.gr/nostalgontas-tin-dekaetia…