Κλαίω και πονάω για τον ξαφνικό θάνατο Πολλών νέων ανθρώπων

Κλαίω πάνω από όλα τα νιάτα και την ομορφιά. Κλαίω για τους γονείς τους φίλους και τους συγγενείς. Κλαίω για όλο αυτόν τον πόνο που έχει σκορπίσει γύρω μας.

Κάποιος όμως πρέπει να ασχοληθεί με το θέμα. Μπορεί να φοβίζει, μπορεί να μην αρέσει, όμως πρέπει να δοθούν εξηγήσεις. Έτσι δεν είναι;

Το ότι περνά στα ψιλά χωρίς δημοσιότητα, το ότι το φαινόμενο αυτό έχει την μορφή χιονοστιβάδας σε παγκόσμιο επίπεδο, το ότι καμιά έρευνα των ξαφνικών θανάτων δεν μας έχει δώσει ακόμα πόρισμα, (ειδικά νέων ανθρώπων να μην αρχίσω να σας θυμίζω περιπτώσεις ενεργοποιεί τους ψύλλους στα αυτιά των ήδη ψυλλιασμένων.

Τι να κάνουμε με γέννησε η μάνα μου συνομωσιολόγο… Και προς θεού μην φανταστεί κανείς πως απολαμβάνω το κακό. Παρά το σχετικό ανόητο θα έλεγα “μπούλινγκ” που έχω δεχτεί δεν είναι του χαρακτήρα μου οποιαδήποτε μνησικακία.

Η αναφορά γίνεται για τον σχετικό προβληματισμό και την αφύπνιση όλων μας. Εμένα το πρώτο ερώτημα που με ταλανίζει κάθε φορά είναι αν το είχαν “κάνει”. Ας μου πει κάποιος. Όχι δεν το είχε κάνει! Να βρω και εγώ, γιατί πολύ με πονά το θέμα, καμιάν άλλη ασχολία…

Σπύρος Κορέας