Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές

Ένα ζευγάρι χέρια, δύο όμορφα λευκά περιστέρια που σε αγγίζουν, σ’ αγκαλιάζουν, σου προσφέρουν υλικά και μη αγαθά. Δύο χέρια άξια ν’ αγαπηθούν και ν’ αγαπήσουν. Δύο χέρια ευλογημένα από το Θεό και προορισμένα να κάνουν μόνο το καλό και το δίκαιο. Δύο χέρια ειρηνικά που δεν υπάρχει περίπτωση να σου επιτεθούν. Δύο χέρια που δουλεύουν ακούραστα στο πέρασμα του χρόνου… Και τα χρόνια περνούν, δίχως τα χέρια να φεύγουν από τον δρόμο της αγάπης και της ευγνωμοσύνης. Τα χέρια μαραίνονται, γεμίζουν ρόζους και στο επάνω μέρος τους εμφανίζονται καφέ κηλίδες.

Κουράστηκα, λέει το δεξί στον αριστερό σύντροφό του, τόσα χρόνια υπηρετώ τους πάντες και κάνεις δεν βρέθηκε να μου πει ένα ευχαριστώ.

Κάνε λίγο κουράγιο ακόμα και σύντομα θα αναγνωρίσουν την αξία της προσφοράς σου.

Δεν αντέχω άλλο εμείς είμαστε ξεχωριστοί, γιατί δεν μας αφήνουν να ξεκουραστούμε;

Ξαφνικά στην άλλη πλευρά του δωματίου εμφανίζονται άλλο ένα ζευγάρι χέρια με χειροπέδες.

Ήταν κι αυτά κάποτε λευκά σαν το κρίνο όμως στη πορεία άλλαξαν.

Αντί να προσφέρουν έμαθαν ν’ αρπάζουν, να κλέβουν, να καταστρέφουν, να χτυπούν και στο τέλος να σκοτώνουν.

Έμαθαν να φέρνουν το χαλασμό παντού. Στο δρόμο άλλαξαν πορεία, ξεστράτισαν

Και τώρα να, εκεί στη γωνία βρίσκονται και δεν έχει τίποτα να πει το ένα στο άλλο. Στέκονται βουβά και μετανιωμένα για το δρόμο που διάλεξαν. Η διαδρομή τους ήταν γεμάτη με αλυσίδες, εύκολες χαρές και σύντομες απογοητεύσεις.

Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές και δικαιώνει έστω και αργά! Μόνο που καμιά φορά δεν υπάρχουν τα χέρια για να χειροκροτήσουν!

Κλαίρη Παπαντωνάκου