Λαουτάρης Εμμανουήλ

Δυό σπίτια

Για τη μητέρα μου και τη φίλη της Βαρβάρα

Δυό σπίτια σ’ ίδια γειτονιά, κάποτε όλο ζωντάνια,

δυό φίλες που μεγάλωσαν και γέρασαν μαζί

κι όταν τη μια εκάλεσαν για πάντα τα ουράνια,

η άλλη κάπου απόμεινε, έτσι, απλά να ζει.

Δυό σπίτια σ’ ίδια γειτονιά, στο ’να σκιές πλανιώνται,

στ’ άλλο, εικόνες ξέθωρες μέτραγε η κυρά

μου μίλαγε για τους καημούς που στην καρδιά γεννιώνται

και για το πώς εχάθηκε, για πάντα η χαρά.

Δυό σπίτια σ’ ίδια γειτονιά, το ’να ερειπωμένο,

στ’ άλλο η αλαφροΐσκιωτη μορφή αναπολούσε

σαν στο παράθυρο έστεκε, το βλέμμα είχε χαμένο

τα χρόνια που διαβήκανε σαν όνειρο, μετρούσε.

Δυό σπίτια σ’ ίδια γειτονιά, και κάποιου Μάρτη Βράδυ,

είδα να φεύγει σιωπηλά, για πάντα η κυρά,

έσβησε το καντήλι της, ετέλειωσε το λάδι,

και η πίκρα με συντρόφεψε, ακόμα μια φορά.

Δυό σπίτια σ’ ίδια γειτονιά, σαν γέρικα πλατάνια,

δυό ιστορίες ταπεινές που ’γραψε η ζωή

λουλούδι κάποιας Άνοιξης, που ’πεσε στην ορφάνια,

και μες στου χρόνου τη φθορά, αργά φυλλορροεί.

Εμμανουήλ Ι. Λαουτάρης

Από την ποιητική συλλογή΄

«Ζωγραφίζοντας με λέξεις»

Εκδόσεις Εριφύλη 2009