Τραγούδι Σειρήνων

Τραγουδάω στη σιωπή,

αφουγκράζομαι,

τον αντίλαλό μου

και θαυμάζομαι.

Είναι η φωνή μου

κρασί που μεθάει;

Ή έτσι την θέλω

κι όπου με πάει;

Ακολουθώ την ηχώ

με γρήγορα βήματα

είναι μια αύρα

γεμάτη ποιήματα.

Είναι το σύμπαν

που μυστικά γνέφει

είν’ πανδαισία

ψηλά μεσ’ στα νέφη.

Είν’ η σιγή

που όλα τα βλέπει

είναι η ζωή

που ξεχνάει τα πρέπει

Σηκώνω το βλέμμα

απλώνω αισθήσεις

μια τέτοι’ αρμονία

δεν τολμάς να ζητήσεις.

Ξεχνιέσαι, φλογίζεσαι

την ακούς παθιασμένα

αναπολείς, μαγνητίζεσαι

μ’ όλα τα αγαπημένα.

Έχει μείνει στην ιστορία

το τραγούδι εκείνων

που σήμερα λέμε

πως ήταν Σειρήνων.

Γιάννης Κανατσέλης