Ελεύθερη Άποψη..Ποιος Στρατηγός Άνεμος. Σκότωσε τους πιλότους του αρχαίου CANADAIR;
Σαν παιδί, ζούσα συνεχώς μέσα σε με μια μεγάλη κρυφή αγωνία: Μήπως γίνει πόλεμος και σκοτωθεί ο πατέρας μου.
Είμαι παιδί, παιδιού της Κατοχής και πολεμιστή του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου.
Μεγάλωσα θέλοντας και μη, ακούγοντας κάθε λίγο μια ιστορία, για τα δεινά του Πολέμου. Ο πάππους μου ο Αντώνης, καπετάνιος, πέθανε 58 ετών, στα Δεκεμβριανά, μόλις ξεμπαρκάρισε αφού είχε οργώσει τον Ατλαντικό κινδυνεύοντας κάθε ώρα και στιγμή να γίνει μέρος της ανθρωποθυσίας του εμπορικού μας ναυτικού, για την οποία ελάχιστα έχουν γραφτεί.
Της μάνας μου ο πατέρας, είχε πολεμήσει στην Αλβανία κι από την παρέα του, όλοι πρόσφυγες “αγύμναστοι εθελοντές”, ήταν ο μοναδικός, που επέστρεψε… Τα βράδια για να κοιμηθώ, τον έβαζα να μου διηγείται, για το θάνατο, που έφερνε ο πόλεμος. Για τα κοράκια, προ έτρωγαν τα μάτια των νεκρών στρατιωτών. Για τα παιδάκια της Κατοχής, που πέθαναν από πείνα… Μα τι παιδί είναι αυτό; Αναρωτιόντουσαν όλοι, γιατί συνεχώς ρωτούσα και ήθελα να γνωρίσω καλά τον εχθρό, μου…
Ποιον άλλο;
Μα τον πόλεμο. Αυτόν τον ανθρωποφάγο εχθρό, που έτρωγε παιδιά, νέους, γέρους, όλους ανεξαιρέτως και, που απειλούσε τον πατέρα μου…
Ήθελα να μαθαίνω τα πάντα, για τον πόλεμο, αφού λίγο ή πολύ, η μετακατοχική Ελλάδα, έφερε αδρά παντού τα σημάδια του, που έφθαναν σε εμάς τα παιδιά μέσα από λόγια και μισόλογα στην καθημερινότητα μας…
“ Μην είσαι μίζερη. Φάε όλο το φαγητό σου γιατί είναι αμαρτία να πεταχτεί, όταν τόσα παιδάκια πέθαναν νηστικά στην Κατοχή. Είναι ντροπή να μην εκτιμάς τα ελέη του Θεού, που βρίσκονται στο τραπέζι μας”…
Πήγαινα νηπιαγωγείο στην Κω, όταν ο στρατιωτικός πατέρας μου, βρήκε μέσα στα παιχνίδια μου, αποκόμματα εφημερίδων, με φωτογραφίες νεκρών στρατιωτών.
-“Γιατί τα έχεις αυτά στα παιχνίδια σου παιδί μου;”, με είχε ρωτήσει παραξενεμένος, χωρίς να πάρει απάντηση. Εγώ όμως ήξερα καλά το γιατί… ήθελα να γνωρίζω το πρόσωπο του θανάτου. Τρία νέα παιδιά, με κλειστά τα μάτια και πεσμένα τα κράνη τους, έμοιαζαν να κοιμούνται στη μια φωτογραφία και το μόνο, που θυμάμαι καλά, είναι ότι μέσα μου, ήθελα πράγματι να κοιμούνται και όχι να είναι “πεθαμένοι”, γιατί θα ήταν τρομερό στην παιδική μου φαντασία, να μοιάζει ο θάνατος με τον γλυκό τον ύπνο…
Που να φανταζόμουν, ότι ο πόλεμος, έχει κι άλλα χίλια πρόσωπα, ανορθόδοξα…
Τεχνητές οικονομικές κρίσεις, αυτοκτονίες, ασθένειες, επιδημίες, πανδημίες, εμπρησμούς, εποικισμούς, προδοσίες, Δούρειους Ίππους, πράκτορες, δανειστές και εισπράκτορες.
Κάθε φορά, που σκοτώνονται “ένστολοι”, το ίδιο συναίσθημα παγώνει τις φλέβες μου. Αν και, ομολογώ ότι, η λέξη αυτή, με αηδιάζει. Αποτελεί τη συνισταμένη της απαξίωσης του έργου των αξιωματικών μας. Ένστολοι, είναι και οι μασκαράδες τις απόκριες. Είναι μεγάλο ατόπημα και αμορφωσιά, να αποκαλούνται οι αξιωματικοί, συλλήβδην, “ένστολοι”. Με την ίδια φθηνή λογική, θα λέγαμε μικροφωνάκηδες τους δημοσιογράφους, κονδυλοφόρους τους συγγραφείς ή λευκές ποδίτσες τους γιατρούς…
Αχ, αυτές οι ποδίτσες…
Αλήθεια, τόλμησε ποτέ κανείς, να θίξει το λόγο, για τον οποίο κάθε θεματοφύλακας, αυτής της πατρίδας, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ λεκτικά και κατόπιν ουσιαστικά στη συνείδηση του λαού, που χάνει κατόπιν τον μπούσουλα;
Σήμερα, είναι τα γενέθλια μου. Σήμερα, αισθάνθηκα ότι γέρασα απότομα, όταν θυμήθηκα τα χρόνια, που με χωρίζουν από την εποχή, που σαν έφευγε ο πατέρας μου για την υπηρεσία του, φοβόμουν ότι μπορεί να είναι η τελευταία φορά, που τον αγκάλιαζα
Σήμερα, ήρθα στη θέση των οικογενειών, των δύο αξιωματικών της πολεμικής αεροπορίας, που χάθηκαν στη μάχη με τις φωτιές, όταν το αεροσκάφος τύπου canadair και ηλικίας περί την επάρατον χούντα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο φόβος του εκτελεστικού αποσπάσματος φυλούσε τα έρημα από πράκτορες και “πρώκτορες”, συνετρίβη στα βουνά της Καρύστου. Το 2007, άλλοι δύο αξιωματικοί της πολεμικής αεροπορίας, είχαν χάσει τη ζωή τους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Υπερασπιζόμενοι με τη ζωή τους ,εμάς τους γελοίους. Κι άλλες φορές αμέτρητες…
Εμάς, που τους θυμόμαστε στην κηδεία τους και μετά πατάμε πάνω στους τάφους τους με αδιαφορία και δηλητήριο ψυχής.
Εμάς, που δεν απαιτούμε οργανωμένο κράτος με συνέπεια και συνέχεια, αλλά πολιτικάντικους πειραματισμούς, ρουσφέτι και βόλεμα.
Πολιτικό ντοπάρισμα και τυχοδιωκτικός σχεδιασμός, να επικρατούν και να το γνωρίζουμε, αλλά, οι περισσότεροι ας δεχόμαστε, όσα διακηρύττουν απρόσκοπτα μερικοί…
“Να μπούμε στην πολιτική να κάνουμε ‘δουλίτσες”…
Κάθε φορά, που ψηφίζουμε δίχως σκέψη, σκοτώνονται νιάτα.
Κάθε σπατάλη δημόσιου χρήματος, σκοτώνει νιάτα.
Κάθε φορά, που επικροτούνται βολεμένοι, νεόπλουτοι – δανεισμένοι με δημόσιο χρήμα, διάττοντες αστέρες, πρώην άνεργοι, άφραγκοι και ανεπάγγελτοι, σκοτώνονται νιάτα.
Κάθε εξαγορά συνείδησης από βρώμικο χρήμα σκοτώνει νιάτα…
Αυτά τα ωραία νιάτα της Ελλάδος, που πεθαίνουν στη δουλειά με αμοιβή τετράωρου για δωδεκάωρο, δίχως ασφαλιστική, ή με εικονική ασφαλιστική εισφορά.
Η κρίση έδωσε δικαιολογία, σε όλους τους αχρείους της γης. Να κερδοσκοπούν σαν εκμεταλλεύονται νιάτα.
Αυτά τα νιάτα με τα φτερά, που πέταξαν στον αέρα σαν τον Φαέθωνα και έχασαν τα φτερά τους σαν τον Ίκαρο, γιατί όλοι εμείς, αντί να βάλουμε κερί στα αυτιά μας, να μη νιώθουμε τη σαγήνη των Σειρήνων, το χύσαμε πάνω τους, αντί για ατσάλι, που χορεύει με τη φωτιά, πριν δέσει και στεριώσει.
Πενήντα χρόνια, η χώρα καίγεται και δεν έπιασαν ποτέ, ούτε έναν εμπρηστή.
Ω, Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών, που έγινες Ελλάδα – Σουέζ των πρακτόρων και κάθε λογής πρωκτόρων, με όλη τη σημασία της λέξεως ως προς το περιεχόμενο του εν λόγω οργάνου…
-“Μπαμπά είσαι ήρωας;”…
-“Όχι κόρη μου”…
-“ Γιατί μπαμπά;”…
-“Γιατί, ήρωες παιδί μου, είναι μόνο εκείνοι, που άφησαν τα Κόκκαλά τους στα βουνά μας…”.
Αθάνατοι.
Μαρία Μπουκουβάλαα
Ιατρός