Γιούρντας Λάμπρος

Το πάγωμα του χρόνου

Άπλωσα το χέρι και σταμάτησα

Το μέτρημα του χρόνου

Που προσπερνά ασυναίσθητα

Και μείς δεν κάνουμε κάτι

Να τον γεμίσουμε όνειρα

Να τον γεμίσουμε άνθη

Και ξαφνικά παγώσανε

Τα πράγματα ένα γύρω

Μόνο τα μάτια έμειναν

Και η φωνή να λέει

Πως φτάσαμε ως εδώ

Πως άλλαξε ο τόπος;

Ποιοι είναι αυτοί που μας κοιτούν

Πίσω απ τις κουρτίνες;

Τι έλεγα;

Α! Ναι τον χρόνο που σταμάτησα

Και το παιδί που έμεινε

Με ανοιχτό το βήμα

Και πως κοκάλωσε ο ταξιτζής.

Ως και η δάφνη έμεινε

Γιερτή από τον αέρα,

Που τελικά τα έπιασα

Τα φύλλα της τα μακρουλά

Π΄ ακίνητα παγώσανε

Κι άρχισα φυλλομέτρημα.

Στην αρχή σιγά- σιγά

Κατόπιν με μανία

Γρήγορα… .γρήγορα με την κοντή ανάσα

Που… σαι;

Α πονηρούλα εδώ στο τέλος ήσουνα.

Περίμενες , αγάπη μου αγάπη μου

Κάποτε να σε βρω

Και να σε αγκαλιάσω.

Άντε χρόνε φέρε πάλι

Το απαίσιο παρόν,

Θέλω να το περπατήσω

Με την ανθρώπινη την ξεγνοιασιά,

Γιατί το ξέρουμε ή

Προσποιούμεθα πως δεν γνωρίζουμε

Ότι το τέρμα είναι εδώ

Δεν είναι παρακάτω.

Λάμπρος Γιούρντας