ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ του ΓΙΩΡΓΗ-ΑΛΚΙΝΟΟΥ ΣΑΚΚΑ (με τη φωνή της Μαλβίνας)

ΣΚΕΨΕΙΣ VEGAN

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΝ ΑΓΡΟ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΜΟΥ

Εφέτος, ο αναμενόμενος χειμώνας υπήρξε μια φαντασίωση. Τη θέση του πήρε η εφταμηνίτικη άνοιξη με πλουμιστά χρώματα στον πρόωρο τοκετό της μητέρας Δήμητρας, κι οι νεογνοί καρποί ντυμένοι γαμβριάτικα βιάστηκαν να ξεφαντώσουν.

Ο καυτερός – ανυπόφορος ήλιος του θέρους, τώρα πρόβαλλε αμούστακος ακόμη νεανίας, ντροπαλός, στο σήκωμα της αυλαίας από σύννεφα, σαν ολόλευκο μπαμπάκι ξασμένο στη ρόκα.

Όλο το ουράνιο πλάτωμα μέριαζε στην αποκάλυψη του Καισσαρίωνος της πλάσης για να αναρριγήσουν σύμπαντα τα δημιουργήματα στην ελπιδοφόρα του έλευση.

Οι δροσοσταλίδες, οργασμικές νεράιδες, έλιωναν στη θέρμη της ματιάς του κι οι ψηλόλιγνες κίτρινες μαργαρίτες ύψωναν το μπόι τους νωχελικά, σαν να τεντώνονταν στο ξαφνικό τους ξύπνημα.

Όλος ο αγρός στραμμένος στον γεννήτορα μιλούσε σε μια γλώσσα εντελώς ακατάληπτη. Θριαμβικά απλή και μεγαλειώδη, λες και περιφρονούσε την περίτεχνη και πολύπλοκη ανθρώπινη γλώσσα, μιας αντίστοιχης αντίληψης που δεν έχει ακόμα κατανοήσει τι σημαίνει θεός. Θεός, ελεήμον και εν τω άμα ανάλγητος! Ο εφιάλτης αυτής της γλώσσας με τη συνακόλουθη νοοτροπία της στο κατόπι, είναι ένας κόσμος αντίφασης και τέτοιος διπρόσωπος Ιανός τυραννικά ‘νείρεται κάθε που πλαγιάζει.

Το έλλογο τούτο κατασκεύασμα δεν έχει κατανοήσει την ιερή τριάδα: λύκος – πρόβατο – χορτάρι. Πως το κακό του ενός είναι καλό του άλλου, και πως αν λείψει το ένα από αυτά τα άλλα δύο θα πεθάνουν. Κατά τη μοιραία ανακύκλωση της ζωής στις υπερβατικές ενσαρκώσεις, ο λόγος της συνείδησης θα πρέπει να αντιστοιχεί στους συμπαντικούς συσχετισμούς, όπου ο κάθε ονομαστής έχει κηδεμόνα τον παρονομαστή του, που τον καθιστά κι ελάχιστο και μέγιστο μέσα στο ατέρμονο «είναι».

Μια μαργαρίτα στον αγρό κατάματα στον ήλιο κι ένα σύμπαν ολάκερο όπου ο φτωχός ήλιος μας είναι μόλις ένα μόριο σκόνης. Πόσα σκαλοπάτια θα πρέπει να κατέβει ακόμα ο Δημόκριτος, ίσα με τη θέωση; Όλα τα όντα που αγαπιούνται είτε μισούνται, κοιτάζονται κατάματα. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.

Στων έλλογων τη ματιά καθρεφτίζεται η συνείδηση. Θυμάμαι δυο ποιητικές μου αράδες, σε μια παλιά μου συλλογή: «Κάτι γλυκά με μάλωνε σε δυο σου αστραφτερές σαϊτιές, βλέμμα τάχατε ανέμελο και της σιωπής μου στίχε. Κοιτούσε ο ένας τον άλλονε. Μια γέφυρα σε δυο ματιές που τη ψυχή μας θέμελο και την ορμή της είχε».

Πάντως εγώ μέσα σ’ αυτό το διηνεκές φάσμα αντίφασης θα κριθώ «άδικος», αφού αρνούμαι την μιαν όψη θεέ διπρόσωπε. Αρνούμαι την όψη της κοφτερής λεπίδας στον λαιμό του άκακου αμνού, για να σώσει ο σφάχτης Αβραάμ τον γιο του, υπήκων στα βάρβαρα προστάγματα ενός θεού που εγείρει τείχη τέτοιων προκαταλήψεων. Έπειτα, άμα σέβεσαι και λατρεύεις τον αιμοδιψή θεό σου, γιατί δεν θυσιάζεις τον δικό σου λαιμό. Με ξένα κόλλυβα;

Υ/Γ Απ’ ό,τι ξέρω οι θεοί γεύονταν την αμβροσία κι έπιναν το νέκταρ. Από πότε άραγε πεθύμησαν το αίμα; Από τότε που παρά την πάροδο χρόνου ικανού στην νιοστή, η Ελλάδα ακόμα τρέχει ασθμαίνοντας ξωπίσω στην διπρόσωπη νομισματική ένωση για να εισπράξει τελικά το «πάρθιο βέλος»;