Ελεύθερη Άποψη..Της μιας δραχμής τα γιασεμιά….(Πού πήγαν αυτές οι γυναίκες)….
Αγαπητοί μου αναγνώστες. Καλοί μου φίλοι.
Σήμερα σας γράφω μέσα από την ψυχή μου.
Πριν από λίγους μήνες αποχαιρέτησα την αγαπημένη μου μητέρα, που έφυγε πλήρης ημερών, αλλά μου λείπει αφάνταστα. Περισσότερο από όλα, της αναγνωρίζω, τα διδάγματα, που μου άφησε σαν κληρονομιά με το παράδειγμά της.
Αρκετά χρόνια πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, μου είχε ζητήσει επιτακτικά, σε περίπτωση θανάτου της να ταφεί οπωσδήποτε μαζί, με το περιεχόμενο ενός κουτιού που υπήρχε στη σιφονιέρα της και μέσα στο σάβανο, που είχε φέρει από τα Ιεροσόλυμα…
Όπως γνωρίζετε οι παλαιότεροι, στις παλαιές κρεβατοκάμαρες, τα έπιπλα συνήθως ήταν κατασκευασμένα στο χέρι από επιπλοποιούς με μεράκι και περιλάμβαναν διπλό κρεβάτι, κομοδίνα, σιφονιέρα, τουαλέτα με καθρέπτη και σκαμπό μπροστά, ξύλινη ντουλάπα, τραπεζάκι και καρέκλες. Ήταν μια εποχή που τα πράγματα στα σπίτια μας εκτός από πρακτικά, είχαν ξεχωριστή ομορφιά, ποιότητα και ψυχή. Πράγματα που σήμερα έχουμε αφήσει στην άκρη, επιβιώνοντας μέσα σε φθηνό πλαστικό, κόλλα και χαρτί, εθισμένοι στη φτήνια και την προχειρότητα, να αντανακλούν και στις αξίες της ζωής μας…
Σε λίγες μέρες, όλη η Ελλάδα που ο κόσμος ζηλεύει, για την αντοχή της στις επιταγές μιας νέας τάξης – αταξίας, που σαρώνει αρχές, αξίες, κώδικες ηθικής και κυρίως την αγάπη προς τον άνθρωπο, θα εορτάσει το Άγιο Πάσχα του Χριστού. Την αγάπη, όπως τη δίδαξε Εκείνος. Αυτή την αγάπη, που σήμερα εξοστρακίστηκε βίαια από τη ζωή μας, με τις επιταγές ενός τρόπου ζωής που αγαπά μόνο την αμαρτία, που σε πλουτίζει.
Λησμονώντας ότι μόνο η αγάπη, ριζώνει τη ζωή, τρέφει, ανδρώνει, συντηρεί κι αυξάνει την ευημερία στις κοινωνίες, ειδικότερα, όταν εμπνέει ηγερίες και ηγέτες.
Αλλά, ας συνεχίσουμε με τη διήγησή μου για την αείμνηστη μητέρα μου.
Όταν κατόρθωσα να βρω επιτέλους, το περίφημο κουτί με τους θησαυρούς της, διαπίστωσα ότι, η εντολή της, ήταν γραμμένη από την ίδια και πάνω στο χάρτινο καπάκι του. Με επιτακτικό τρόπο σημείωνε, να τοποθετηθεί ο ολόκληρο με το περιεχόμενό του, επί λέξει «στην κάσα» της. Μέσα στο περίτεχνο χάρτινο κουτί, υπήρχαν τα στέφανα του γάμου της με τον πατέρα μου, η νυφική της ανθοδέσμη και ένα ματσάκι αποξηραμένα γιασεμιά. Όλα μάλιστα τα λουλούδια, ήταν τυλιγμένα προσεκτικά ένα – ένα σε αλουμινόχαρτο. Με πολλή συγκίνηση θυμήθηκα, ότι το ματσάκι με τα γιασεμιά, το είχε προσφέρει στη μητέρα μου, μέσα σε μια εφημερίδα τυλιγμένη ρολό, διακριτικά ενώπιον τρίτων, ο πατέρας μου, σε μια προσπάθεια να την προσεγγίσει, ώστε να της εκφράσει την πρόθεση του να δημιουργήσει οικογένεια μαζί της.
Και τα γιασεμιά αυτά, είχε ζητήσει να πάρει μαζί της, στον τάφο, η μητέρα μου, χήρα επί 38ετία, μάνα και πατέρας μαζί, προς μάς τα παιδιά της, έχοντας αγαπήσει τόσο θερμά και πιστά τον πατέρα των παιδιών και σύζυγο της!
Δυστυχώς σήμερα, σύμφωνα με τα προβαλλόμενα πρότυπα και τις εικόνες που κατακλύζουν τα παιδιά μας από παντού, περιοδικά, βιβλία, κάθε είδους τύπο και ρύπο, τηλεόραση, διαδίκτυο, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάθε άλλο παρά αυτή η αφοσίωση και πίστη διδάσκεται…
Οι σημερινοί νέοι, συνήθως «πατούν» πάνω σε διαλυμένα σπίτια. Αλλά ακόμα και αν υπάρχουν γονείς που τυπικά δεν έχουν χωρίσει, η σχεδόν μόνιμη απουσία για πάρα πολλές ώρες, από τη ζωή των παιδιών τους, δημιουργεί συναισθηματικό κενό και θλίψη.
Οι ανάγκες που επιβάλλονται στις οικογένειες, από μια υπερκαταναλωτική κοινωνία, που ζει από έτοιμο χρήμα χωρίς να γνωρίζει πώς να το παράγει, στερούν χρόνο δημιουργίας και ψυχικής ανάτασης, από τον περισσότερο κόσμο και τα παιδιά.
Οι περισσότεροι «δουλεύουν», δεν δημιουργούν, δεν παράγουν… Άλλο εργασία κι άλλο «δουλειά», που κατάντησε δουλεία.
Οτιδήποτε παράγεις με τα χέρια σου, μαθαίνεις να το αγαπάς ταυτόχρονα. Οτιδήποτε παράγεις με την εργασία σου όταν διαπιστώνεις να δημιουργεί καθημερινά, το σέβεσαι και το εκτιμάς, σε αντίθεση με το εύκολο κέρδος και την εργασία της μισθοδοτούμενης από «λεφτά που γεννάνε στα χρηματιστήρια κλέβοντας τις ζωές των άλλων» καρέκλας.
Η σημερινή κοινωνία, οδηγείται σε κοινωνία ναρκισσιστών, που αγαπούν μόνο την ωραία εμφάνιση στο κορμί τους και συνεχώς ασχολούνται με αυτό. Οι νέοι δεν παντρεύονται, η ιδέα των υποχρεώσεων της οικογένειας τους απωθεί, ενώ ταυτόχρονα επιδίδονται σε έναν ανηλεή αγώνα αγοράς τυπικών προσόντων, με μεγάλη εξειδίκευση η οποία τις περισσότερες φορές είναι εντελώς περιττή παραγωγικά. Συνήθως εξυπηρετεί σαθρά πρότυπα τυπικής μόρφωσης, σαν σελοφάν που καλύπτει την ουσιαστική έλλειψη παιδείας και αρετής.
Δεν υπάρχει αρετή, που δεν αποβλέπει στην ανύψωση της αξίας του ανθρώπου και δεν υπάρχει αξία μεγαλύτερη από αυτή της αγάπης προς τον άνθρωπο. Αυτό μας δίδαξε η Σταύρωση του Ιησού Χριστού, που με την Ανάστασή Του, απέδειξε την ασύλληπτη σε μέγεθος, αγάπη Του. Βέβαια, το κοσμοϊστορικό γεγονός της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, αμφισβητείται από πολλούς εραστές της πρόσκαιρης απόλαυσης. Λησμονούν όμως, ότι οι μάρτυρες αυτού του μοναδικού γεγονότος, Απόστολοι και λοιποί μαθητές Του, υπέστησαν άπαντες πλην του Ιωάννη, μαρτυρικούς θανάτους, από την ανθρώπινη εξουσία της εποχής, στην οποία αντιστάθηκαν για να μην αρνηθούν, τον Ιησού, Διδάσκαλο και Σωτήρα τους.
Δεν σταυρώνεται κανείς, ούτε προθέτει τράχηλο στο δήμιο, ούτε υφίσταται μαρτύρια αν δεν είδε με τα μάτια του, αυτό το γεγονός. Η μετέπειτα πορεία των Αποστόλων και οι μαρτυρικοί θάνατοί τους, που είναι ιστορικά τεκμηριωμένη αλήθεια, είναι το μεγαλύτερο τεκμήριο, της Θείας Αναστάσεως…
Η αγάπη στον άνθρωπο, που δίδαξε ο Χριστός, συνυφασμένη με την αγάπη προς το περιβάλλον και τη φύση που μας γέννησε και μας τρέφει, ο σεβασμός στους νόμους της, που είναι ανίκητοι στο θράσος της άγνοιας των ανθρώπων, οδηγούν στην ευημερία, κάθε κοινωνία.
Όλες αυτές τις σκέψεις, μου ανέσυραν από το μυαλό μου, τα ματσάκια με τα ακριβά γιασεμιά της μητέρας μου που ήθελε να πάρει μαζί της στον τάφο της, σύμβολα της αγάπης της προς τον άνθρωπο με τον οποίο δημιούργησε οικογένεια και μοιράστηκε τη ζωή της.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, πού πήγαν αυτές οι γυναίκες, με τις δωρικές αξίες και τα ιδανικά, που σήμερα κάποιοι οικονομικά ισχυροί από την κλοπή των πολλών, πετούν στον κάλαθο των αχρήστων, διδάσκοντας ανερυθρίαστα τις κοινωνίες να λατρεύουν πανσεξουαλισμό, κάθε είδους αηδία και σαθρό μιαρό πρότυπο, που υποβιβάζει τον άνθρωπο, οδηγώντας στον αφανισμό του.
Αποπροσανατολίζοντας συνεχώς διδάσκουν ένα σωρό νεοφανείς αρλούμπες, σε ανθρώπους, που αφήνουν επί τούτου απαίδευτους, ώστε να μασούν έτοιμη τροφή και όχι να διυλίζουν όσα ακούν. Προκειμένου να δικαιολογήσουν την εκμετάλλευση των πολλών επί δεκαετίες, που κατασπάραξε προϊόντα εργασίας εκατομμυρίων ανθρώπων, μεταθέτοντας τα, στις τσέπες ολίγων και ισχυρών, τους οποίους προωθούν σε θέσεις ευθύνης, έχουν φθάσει στο σημείο, αφού αναλώθηκαν περιουσίες, συντάξεις, κοινωνικές παροχές και όλα όσα ανήκουν στους πολίτες, αντί να ευνοήσουν την ουσιαστική παραγωγή, να προωθούν εργασία στα γηροκομεία και επταήμερη εργασία , δίχως όρια ανάπαυσης…
Προς όλους αυτούς ένα έχω να πω: Μια «εκπαιδευτική βολτίτσα», σε αρχαιολογικές ανασκαφές τάφων, όπου παρουσιάζονται ανθρώπινοι σκελετοί στολισμένοι με τα χρυσαφικά τους, να τους συνοδεύουν στο τελευταίο ταξίδι, ίσως σας διδάξει τι θα πάρετε μαζί σας και πόσο χρήσιμο θα σας είναι, το χρυσάφι που σήμερα αφαιρείτε από τους ανθρώπους, που ταχθήκατε να υπηρετήσετε και όχι να καταστήσετε δούλους ενός συστήματος αειφόρου ανάπτυξης -της δικής σας- και μόνο της δικής σας ευημερίας…