Ψυχανεμίσματα…Αραχτοί στον καναπέ, ψηφίζουμε τους αστέρες του τίποτα
Μήπως μάθαμε να ζούμε στα παραμύθια; Γιατί τόση έκπληξη για το τι συμβαίνει γύρω μας; Πού ζούσαμε πριν; Σε άλλη χώρα; Με την ανοχή όλων μας και της Πολιτείας ειδικότερα, φθάσαμε εδώ που φθάσαμε! Όλοι κάπου βολευτήκαμε, βουλιάξαμε στις πολυθρόνες αγκαλιά με το χαζοκούτι, αδιαφορήσαμε για το τι συμβαίνει γύρω, στον διπλανό, στον απέναντι και όλα καλά για χρόνια, ως τη στιγμή που ακούστηκαν δημόσια κάποια πράγματα, χτύπησαν οι καμπάνες και μας έβαλαν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι! Και το κακό είναι πως παρόλα όσα συνέβησαν σε βάρος του βιοτικού μας επιπέδου στα 12 χρόνια που πέρασαν και σε βάρος της ατομικής μας ελευθερίας και βούλησης (πανδημία), εμείς ακόμα αραχτοί σε καναπέδες και πολυθρόνες, με άποψη και θυμό, οργή εκφραζόμενη μέσω πλήκτρων στο διαδίκτυο και μετά βγαίνουμε για καφέ ή ότι άλλο. Κι όταν έρχεται η ώρα της κάλπης επιλέγουμε όποιον βλέπουμε στο γυαλί, όποιον έχει ακουστεί ακόμα και σε σκάνδαλα και τέλος τους ίδιους δοκιμασμένους ετών και προ και μετά οικονομικής κρίσης. Εν δυνάμει πρωταγωνιστές και κομπάρσοι σε ταινίες της ζωής μας και ταυτόχρονα θεατές, και τώρα παίζουμε στο θρίλερ της ζωής μας και από ότι φαίνεται θα έχει διάρκεια κι εμείς ακόμα θεατές!
Οι ίδιοι που διαχειρίστηκαν τα οικονομικά του Κράτους 50 χρόνια και, οι ίδιοι μας πάτωσαν, υποβίβασαν το βιοτικό μας επίπεδο και οι ίδιοι συνεχίζουν το έργο ως Σωτήρες. Κι εμείς ψηφίζουμε τους ”ικανότερους” λέμε! Ε κάτι δεν πάει καλά με μας, δε νομίζετε; Εκτός κι αν μας ικανοποιούν όλα όσα μας έχουν συμβεί, οπότε δικαίως τους αναγνωρίζουμε την ικανότητα και τη σταθερότητα στην καταστρατήγηση προσωπικών ελευθεριών, δικαιωμάτων σε Υγεία, Παιδεία και οικονομική κατάσταση! Ειλικρινά θα πρέπει να το κοιτάξουμε αυτό που μας συμβαίνει και προπαντός να ψαχτούμε και να βρούμε βάσει ποιων κριτηρίων επιλέγουμε πρόσωπα ή κόμματα και ψηφίζουμε!
Όποιος αφουγκράζεται δεν ξαφνιάζεται, τις διαστάσεις και το μέγεθος σε άνθρωπο ή γεγονός, εμείς το δίνουμε, με την προσοχή και την ενασχόληση μας με αυτό. Οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς, έχουν τόσο εθιστεί στη λήψη και αφομοίωση του ψεύδους, ώστε βλέποντας την αλήθεια μπροστά τους, ακόμα κι αν ήδη τη βιώνουν, δεν την πιστεύουν, νομίζουν πως αφορά άλλον!
Είναι ένας τραγέλαφος η κατάσταση. Είναι στιγμές όντως που δεν ξέρει κανείς πώς να φερθεί. Είναι τόσο περίπλοκα όλα, δικαιοδοσίες Υπηρεσιών, υπεύθυνοι, αρμόδιοι κλπ., η αποτελεσματικότητα περιορισμένη γιατί μπλοκάρεται λόγω σύγχυσης αρμοδιοτήτων. Το δε αποτέλεσμα όλης αυτής της εμπλοκής αρμοδιοτήτων είναι φυσικά η μη επίρριψη ευθυνών και τιμωρία! Κι αν δεν το καταλάβαμε, πρέπει να αντιληφθούμε πως το Κράτος πλέον όπως μετέφερε το δημόσιο χρέος στην ιδιωτική περιουσία να το εγγυηθεί και να το ξεχρεώσει, συνεχίζουν μεταφέροντας τις ευθύνες για οτιδήποτε, στον πολίτη! Ατομική ευθύνη για όλα, ακόμα και για το αν συμβεί κάποια πλημμύρα ή φωτιά. Γι αυτό και το 112 π.χ. στέλνεται αφειδώς συντρέχει δεν συντρέχει όντως υψηλός κίνδυνος ή λόγος, όχι από αφέλεια ή διάθεση τρομοκράτησης (ίσως), αλλά για το μήπως και τύχει να φταίει ο πολίτης που δεν άκουσε το 112. Όπως και το περί ασφάλισης κατοικίας με δέλεαρ το 10% έκπτωση στον ΕΝΦΙΑ, για τον ίδιο λόγο, για τζίρο ασφαλιστικών Εταιριών και για περιορισμό αποζημιώσεων σε περιπτώσεις μιας καταστροφής. Τα προκάτ π.χ. Δεν ασφαλίζονται γιατί; Δεν είναι σπίτια, δεν θα μείνουν στο δρόμο οι ιδιοκτήτες αν το χάσουν; Κι αν δεν τα θεωρούν σπίτια γιατί δίνουν άδειες, γιατί εισπράττουν ΕΝΦΙΑ και γιατί προστίθενται στα περιουσιακά στοιχεία; Δεν περιμένω φυσικά απαντήσεις, είναι τόσα τα ερωτηματικά που εκκρεμούν σ’ αυτή τη Χώρα και περιμένουν απαντήσεις!
Η ζωή πολλών όλο και δυσκολεύει και δεν υπάρχει φως στο τούνελ! Ευαγγελίζονται ανάπτυξη και σταθερότητα για τα βαρβάτα πορτοφόλια, οι λοιποί όσο αντέξουν, δεν τους ενδιαφέρει κι αυτό φάνηκε από τότε που ψήφισαν τα Μνημόνια χωρίς καν προοπτική επαναφοράς των μειώσεων. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.
Χριστός Ανέστη!
Νίκη Άννα Παπουλάκου.