Μια πανέμορφη και δροσερή εκδρομούλα
Ο Αύγουστος, με ή χωρίς Πανσέληνο, με μελτέμια ή άπνοια, είναι ο καλύτερος μήνας του χρόνου. Ο μήνας των φρούτων, της ψυχικής αφθονίας και της ευχάριστης εγκατάλειψης, στα μαγευτικά χάδια του. Αδειάζουν οι πόλεις γεμίζουν οι παραλίες, ευωδιάζει ευχάριστα η Ελλάδα. Είναι και αυτή η γιορτή της Παναγίας το Δεκαπενταύγουστο που τον κάνει ακόμα πιο πολύτιμο. Αυτές τις μέρες λοιπόν είναι καλό να αφήνονται όλοι στην αγκαλιά του και να ξεχνούν κάθε έννοια.
Προσωπικά, αντί για οτιδήποτε άλλο θα ήθελα να προτείνω μια εκδρομή που αν και δεν απέχει και πολύ από την Αθήνα, είναι σε θέση να προσφέρει αυτό το κάτι άλλο, που επιζητείται. Την διάβασα σε ένα έντυπο που τυπώθηκε πριν από 60 χρόνια και απ’ ότι διαπίστωσα, πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Ίσως μόνο οι δρόμοι, που αναφέρονται σαν χωματόδρομοι, να είναι πια άσφαλτοι και κάποια προσιτά μονοπάτια να έχουν γίνει δρόμοι.
Είναι μια διαδρομή που η ιδιαιτερότητά της ξεκινά από την Ακράτα Αχαΐας, γιατί μέχρι εκεί όλοι πηγαίνουν με τη ρουτίνα της Εθνικής οδού. Όμως, μόλις στρίψεις και μπεις στο δρόμο που οδηγεί για την Ζαρούχλα, 40 χιλιόμετρα από την παραλία απέχει το γραφικό αυτό χωριουδάκι, τα πράγματα γίνονται αλλιώτικα και παίρνουν μια άλλη όψη. Η διαδρομή είναι συναρπαστική. Ως το 22ο χιλιόμετρο ο ορίζοντας είναι ανοικτός στον Κορινθιακό και το τοπίο είναι ήμερο με δάση από πεύκα. Ύστερα όμως αλλάζει απότομα χαρακτήρα και γίνεται άγριο, με τις απότομες πλαγιές του Χελμού να γεμίζουν πανέμορφα έλατα. Η μικρή λίμνη του Τσιβλό δίπλα από το ποτάμι Κράθιος, που μας συντροφεύει από την αρχή της διαδρομής, είναι εντυπωσιακή και κάτι παραπάνω από ειδυλλιακή.
Μόλις περάσεις την κύρια πόλη της Ακράτας, που είναι μια πραγματική αρχόντισσα και δεν έχει καμία σχέση με το περίεργο κατασκεύασμα που λέγεται παραλία Ακράτας, συναντάς το γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας. Ένα σεμνό και φιλόξενο μοναστήρι, με το μεταβυζαντινό καθολικό του, γεμάτο με έργα του Αντωνίου. Πιο πέρα βρίσκεται το εκκλησάκι των Αγίων Πάντων, κτισμένο μέσα σε κοίλωμα βράχου, με τοιχογραφίες και τέμπλο, επίσης του Αντωνίου.
Πιο πάνω, και αφού περάσουμε τη λίμνη του Τσιβλό, που ήδη αναφέραμε, συναντάμε το χωριό Σόλο. Από κει μπορούμε να περάσουμε, μετά από ένα σχετικά μικρό περίπατο, στο πίσω μέρος του Χελμού και να θαυμάσουμε τα ύδατα της Στυγός. Είναι θαύμα! Από ένα βράχο που έχει ύψος πάνω από 200 μέτρα βλέπεις τα νερά να σχηματίζουν καταρράκτη και να κτυπούν τα μαύρα βράχια που τα περιτριγυρίζουν. Το τοπίο είναι τόσο υποβλητικό, που σε φοβίζει. Οι φοβεροί όρκοι που δινόντουσαν κατά την αρχαιότητα ( από Θεούς και ανθρώπους) είχε να κάνει με αυτή την άγρια, παντοτινή και απροσπέλαστη ομορφιά του τοπίου.
Πιο πάνω συναντάς τη βρύση της Γκόλφως και τελικά καταλήγεις στο χωριό Ζαρούχλα με τις άπειρες εκπλήξεις και τον επιβλητικό πύργο του Ασημάκη Φωτήλα. Δεν περνάμε σε λεπτομέρειες για να μείνει και κάτι για αυτούς, που θα θελήσουν να αφήσουν ελεύθερο τον εαυτό τους να ταξιδέψει στα μονοπάτια των βουνών της Ελλάδας, και να δει μια διαφορετική, μέσα από τα έλατα, πανσέληνο.
Δεν είναι τα φαράγγια που παίζουν κρυφτό με τον ήλιο και το φεγγάρι. Δεν είναι αυτή η απόλυτη ησυχία που σε κάνει να ενώνεσαι με τη φύση. Είναι οι απόκοσμοι ήχοι της σκέψης που αντανακλούν πάνω στα βράχια και τις απάτητες βουνοκορφές.
Είναι η δίψα για ζωή που σε κάνει να επιθυμείς, όλο και πιο πολύ, να πιάσεις τον παλμό του έναστρου είναι σου. Και κάτι ακόμα, φίλος που επισκέφτηκε πρόσφατα την περιοχή έμεινε μαγεμένος από τα κάλλη της και δροσερός από την θερμοκρασία της. Το βραδάκι με το ζόρι πιάνει το θερμόμετρο τους 18 με 20 βαθμούς. Καλή ξεκούραση σε όλους όσοι ξεκινήσουν για διακοπές αυτές τις μέρες που η ζέστη είναι ανυπόφορη.