Να απαγορευτεί το Κυνήγι
Διάβασα προχτές στις εφημερίδες, και πολύ λυπήθηκα, ότι ανοίγει οσονούπω η κυνηγετική περίοδος. «Για άλλη μια χρονιά να συνεχιστεί το μεγάλο δράμα των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ζώων» σκέφτηκα και νομίζω ότι οι περισσότεροι από όλους εμάς κάπως έτσι σκεφτόμαστε.
Όμως βλέπουμε ότι κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια. Βγαίνει το κράτος τον Ιούλιο άντε τον Αύγουστο, λίγες μέρες πριν τη έναρξη της βαρβαρότητας και επιτρέπει το κυνήγι, βγάζει και κάποιες εγκυκλίους, για τα μάτια των ζωόφιλων, μάλλον, με τις οποίες δήθεν περιορίζει τις ακρότητες και εύχεται σε όλους μας και του χρόνου! Είναι κατάσταση αυτή;
Από την μια διαβάζεις ότι οδηγήθηκε στις φυλακές δολοφόνος μιας γάτας ή επιβλήθηκαν βαριές ποινές σε ανθρώπους που παραμελούσαν τα κατοικίδιά τους και από την άλλη αφήνονται ελεύθεροι και ευλογούνται οι κυνηγοί και τα όπλα τους.
Όλοι γνωρίζουμε ότι, κάποιοι από μας έχουν ως ασχολία ευχαρίστησης, κάτι ανάμεσα σε χόμπι και σπορ, το κυνήγι. Έχουν όμως δίκιο να κυνηγούν; Κάπου εκεί πρέπει να εστιάζεται η όλη συζήτηση. Στην ουσία κανείς δεν πρέπει να αφαιρεί τη ζωή οιουδήποτε ζωντανού. Όχι από θέμα συνείδησης ή από θρησκευτικής άποψης. Απλά, ότι υπάρχει στη γη, έχει το δικαίωμα ύπαρξης, όπως ακριβώς εμείς και ο καθένας από μας.
Δεν είμαστε αφεντικά για να κανονίζουμε τι πρέπει να υπάρχει και τι όχι. Δεν μπορούμε να σκοτώνουμε για το χόμπυ μας! Αν θέλουμε να γυμνάσουμε το κουρασμένο κορμί μας, υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Αν πάλι θέλουμε να εξασκηθούμε στο σημάδι, σίγουρα μπορούμε να επιλέξουμε πιο ευχάριστους στόχους.
«Κάποτε», θα πουν κάποιοι κυνηγοί, «ο άνθρωπος είχε ως αποκλειστικό επάγγελμα το κυνήγι, «σήμερα γιατί να του απαγορεύουν μια τέτοια απασχόληση;» Δεν θα αντιδικήσουμε με αυτούς. Απλούστατα. Κάποτε οι άνθρωποι είχαν το κυνήγι ως αποκλειστική δραστηριότητα γιατί από αυτό ζούσαν. Δεν ήξεραν ούτε να εκτρέφουν ζώα ούτε και να καλλιεργούν τη γη. Εξάλλου εκείνη τη μακρινή εποχή, οι άνθρωποι είχαν να παλέψουν, με τα θηράματα, με ίσους όρους. Είτε θα τα κυνηγούσαν με πέτρες στην αρχή, με ακόντια και βέλη αργότερα, είτε θα έστηναν υποτυπώδεις παγίδες για να τα πιάνουν. Το κυνήγι τότε ήταν περιπέτεια και μάλιστα επικίνδυνη. Σήμερα οι συνθήκες, που επικρατούν, έχουν γείρει, την πλάστιγγα, δραματικά υπέρ του ανθρώπου. Εδώ γίνεται πραγματικά γενοκτονία και κανείς δεν συγκινείται! Αν δει κανείς με τι όπλα είναι εξοπλισμένοι οι κυνηγοί, θα απορήσει που υπάρχουν ακόμα θηράματα. Μιλάμε για την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Δεν ξεφεύγει τίποτα. Ο θάνατος είναι σίγουρος και ακαριαίος. Άσε τα ατυχήματα που έχουν γίνει και έχουν σκοτωθεί κυνηγοί μεταξύ τους, γιατί κάποιοι από αυτούς είναι κυνηγοί μόνο στο όνομα και δεν ξέρουν ούτε τι κτυπούν ούτε και γιατί το σημαδεύουν. Άντε να ξεχωρίσουν αυτοί οι κύριοι το μικρό αγριογούρουνο ή τη χηρομητέρα! Ότι εγκύκλιοι και αν βγουν δεν θα συνετίσουν κανένα από δαύτους. Και ας παραπονιούνται οι κυνηγετικοί σύλλογοι ότι όλα τα μέλη τους είναι γνώστες των πάντων!
Το κυνήγι δεν θεωρείται πλέον ανάγκη για την επιβίωση. Απλά και μόνο ως ευχαρίστηση μπορεί να εκληφθεί! Και μάλιστα ειδεχθής! Μη γνωρίζοντας τι να κάνει κάποιος τον ελεύθερο χρόνο του, το έχει ρίξει σε δευτερεύουσες απασχολήσεις και μια από αυτές είναι και ο θάνατος των αδυνάτων, (πτηνών, ζώων κλπ). Ακόμα και αυτοί οι ψαράδες δεν είναι λιγότερο καταστροφικοί στο έργο τους. Το καλό θα ήταν να υπήρχε μια λογική εκμετάλλευση στη θάλασσα, αλλά που τέτοια πολυτέλεια. Γίνονται όμως κάποιες προσπάθειες και έχουν απαγορευτεί κάποιες καταστροφικές μέθοδοι ψαρέματος. Έχει περιοριστεί επίσης και το ψάρεμα κάποιων απειλούμενων ειδών. Στη στεριά όλα είναι ανεξέλεγκτα! Οπλίζεις και ρίχνεις όπου βρεις! Ποιος θα σου κάνει την παρατήρηση;
Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, ήταν της μόδας τα φλομπεράκια. Με αυτά πολλοί συμμαθητές μου, ίσως και κάποιοι μεγαλύτεροι από αυτούς, κυνηγούσαν σπουργίτια μέσα στην πόλη. Τότε τα σπίτια ήταν όλα, σχεδόν, με κεραμίδια, υπήρχαν και περισσότερα δένδρα, έτσι υπήρχαν και αρκετά σπουργίτια. Την πλήρωναν τα καημένα τα πουλάκια για την πλάκα κάποιων. Δεν υπήρχε νόημα σε εκείνο το κυνηγητό. Το χειρότερο πράγμα είναι αυτό. Να μην υπάρχει νόημα σε αυτό που κάνεις. Βλέπεις ένα ζωντανό πραγματάκι που σου κελαϊδά και το σκοτώνεις! Γιατί; Γιατί, μην μου πει κάποιος κυνηγός ότι, κυνηγά για την επιβίωσή του ή για το θήραμα αυτό καθαυτό.
Ούτε όμως και σαν γυμναστική ή σπορ μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε το κυνήγι. Ακόμα και αυτά τα «επιβλαβή» είδη, όπως η αλεπού, αν κυνηγούσαμε, πάλι λάθος θα κάναμε. Τίποτα δεν είναι περιττό μέσα στη φύση. Αν κάτι θεωρείται επιβλαβές και πρέπει να εκλείψει, είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Έχουμε κατορθώσει να φέρουμε τον πλανήτη σε μεγάλο αδιέξοδο. Τουλάχιστον στο θέμα του κυνηγιού μπορούμε να δείξουμε κατανόηση και να σταματήσουμε. Αυτά που εμείς κυνηγάμε είναι η ζωή της φύσης και ζωή της φύσης σημαίνει πολλά. Ας μην καταδικάζουμε έμμεσα και τους εαυτούς μας.
Όχι λοιπόν στο κυνήγι! Ας πετάξουμε τα όπλα και ας δούμε τον κόσμο όμορφο και ευτυχισμένο, όπως ακριβώς πρέπει να είναι. Είναι στο χέρι μας να τον αλλάξουμε! Μη το καθυστερούμε!