Το παραμυθάκι της Φωνής.

Η παλιά σοφία ενεργοποιείται

«Τ’ ακούει η γης μαραίνεται τρεις χρόνους δε χορτιάζει» έλεγε ό σοφός παππούς στην αυλή του  παλιού σχολείου στη Μουσουνίτσα.

Τον άκουσα και πλησίασα.

«Πόσο πολύ βάρος αυτά τα λόγια σας» του είπα

«Μα βλέπω κι ακούω ακόμα» μου είπε αινιγματικά.

«Είναι δύσκολα όλα για μένα, αλλά πήρα αποφάσεις γενναίες. Έβαλα το ρήμα σταματώ και έφτιαξα κανόνες. Σταμάτησα να επιμένω εκεί που δεν υπήρχε αυτό που έψαχνα.

Σταμάτησα να περιμένω σε καρέκλες που κάθονταν άλλοι. Σταμάτησα να εναποθέτω τις προσδοκίες μου σε ανθρώπους που δεν είχαν χρόνο για μένα.

Σταμάτησα να προσποιούμαι ότι κατάλαβα , ενώ δεν είχα καταλάβει. Σταμάτησα να κοιτάζω και να ελπίζω σε ανθρώπους που δεν με κοίταζαν. Και μετά έγινε κάτι μαγικό. Όλα γύρισαν πίσω σε μένα που είχα έτοιμο το μονοπάτι μου. Ήξεραν πως ήμουν ο προορισμός τους.

Δε θα είχαν άλλη αναμονή. Και τότε έδωσα νερό στην ψυχή μου. Το ήθελε τόσο πολύ. Κατάλαβα τον εαυτό μου. Έπιασα μόνος μου τον ώμο μου. Τον χάιδεψα! Είπα τ όνομά μου δυνατά.

Και βρέθηκα. Το κλειδί το είχα. Οι πόρτες μπροστά μου. Οι κλειδαριές έτοιμες. Κοίταξα ποιες ήθελα ν’ ανοίξω».

Ένας μονόλογος από ένα πιεσμένο παππού που κρατώντας την ξύλινη αγκλίτσα του μου αφιέρωσε λίγο από τον χρόνο του.

«Θέλω και μια παροιμία από αυτές τις παλιές» του είπα γελαστά.

«Αν δε φας θεριό ,θεριό δε γίνεσαι» μου είπε και μου ’σκασε ένα γλυκό χαμόγελο.