Το Πολυτεχνείο Ζει!!
Ο χρόνος είναι γιατρός των πάντων και αντιπαλεύει με επιτυχία, κάθε προσπάθεια για την επίτευξη του άφθαρτου και του αέναου. Τίποτα δεν είναι ικανό να σταθεί με αξιώσεις απέναντί του. Πέρασαν κιόλας 48 χρόνια, περίπου δύο γενιές, από την ιστορική εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Τι έχει μείνει, άραγε, από τότε; Τι μπορεί να σημαίνει σήμερα ο ένδοξος εκείνος αγώνας; Η ψυχή του νέου, όπως είναι σήμερα, θα λάβει κάποιο ερέθισμα, από τα ματωμένα γεγονότα του 1973; Θα ξυπνήσει και πάλι εκείνος, ο αλησμόνητος, ενθουσιασμός της νεολαίας;
Απολύτως τίποτα δεν σημαίνει για τα νέα παιδιά, μια κάποια θυσία του παρελθόντος, τουλάχιστον συναισθηματικά. Όπως ξεχάστηκαν, για όλους μας, το έπος του 40, και οι ηρωικές μνήμες του 12, ή του 21, έτσι θα περάσει και αυτό το γεγονός στο υποσυνείδητο. Μέσα μας, όλα καταρρέουν και απομυθοποιούνται. Που είναι οι μεγαλειώδεις πορείες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης; Που πήγαν τα εκατομμύρια των ευλαβών προσκυνητών; «Χάθηκαν μέσα στο σούρουπο και την καταχνιά», όπως θα μας έλεγε και ο ποιητής.
Το γεγονός της εξέγερσης, αυτό καθ’ αυτό, αποσιωπείται και από όλο σχεδόν τον «Τύπο». Χρόνο με το χρόνο περνά σε όλο και μικρότερα άρθρα, όλο και πιο βαθιά και απόμερα, στα εσώτερα των εφημερίδων και των δελτίων ειδήσεων. Ξεθώριασαν τα όνειρα, ακόμα και οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, μεσήλικες πια, μένουν μακριά από τους εορτασμούς. Θυμούνται μόνο τις τηλεοπτικές επαφές τους και δεν χάνουν ευκαιρία να φρεσκάρουν το προφίλ τους.
Οι παλιότεροι αδιαφορούν για το Πολυτεχνείο. Οι νέοι αρνούνται τη θύμηση, επεισοδίων, ζωής που δεν έζησαν. Τα προσκλητήρια νεκρών και μνήμης, αποφεύγονται και μένουν αναπάντητα. Πολλά παιδιά ρωτάνε για να μάθουν. Να νιώσουν, έστω και ετεροχρονισμένα, τι εστί Χούντα, τι ήταν το Πολυτεχνείο, πως ζούσε ο κόσμος τότε.
Είμαστε ένας λαός, γεμάτος ευαίσθητες χορδές. Ακόμα και αν ξαναχρειαστεί, θα σηκώσουμε και πάλι το σταυρό του μαρτυρίου και θα προχωρήσουμε μπροστά. Η απραγία και η παθητικότητα, είναι ξένες αντιλήψεις για τον Έλληνα. Είναι λογικό, αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή η Χούντα δεν έπεσε από την δυναμική παρουσία των παιδιών του Πολυτεχνείου. Είναι όμως και παράλογο, να θεωρείται εκείνη η θυσία σαν κάτι το χαμένο και το ανώφελο. Όπως δεν πέρασαν χωρίς φανερά, θετικά επακόλουθα, όλες οι εξεγέρσεις των Ελλήνων κατά των Τούρκων. Είτε αυτές ήταν με τον Λάμπρο Κατσώνη, τους Σουλιώτες, ή τους Κρήτες στο Αρκάδι.
Η ωρίμανση των καταστάσεων συντομεύεται, και το τελικό αποτέλεσμα είναι ελπιδοφόρο, αν δεν υπάρχει αδράνεια και εφησυχασμός. Ο σημερινός νωθρός γιορτασμός της επετείου δεν σημαίνει ότι το θέμα έχει λήξει. Η εξέγερση έχει ριζώσει στις ψυχές του κόσμου, και έτσι ακριβώς αντιμετωπίζεται. Σαν ένα πράγμα ιερό, σαν κάτι που λατρεύεται βουβά και πραγματικά. Το τυπικό μέρος της γιορτής θα μείνει λαμπρό. Θα κατατεθούν στεφάνια, και θα απαγγελθούν πανηγυρικοί, με ύμνους για τους πεσόντες. Θα είναι μια ακόμα Γιορτή, και ο χρόνος θα προσθέτει τη δική του σκόνη λησμονιάς. Ένας λαός ανήσυχος, που συνέχεια εξελίσσεται, πιστός στους λόγους του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει και ουδέν μένει». Αυτός είναι ο Έλληνας, αν συνέχιζε να γιορτάζει κάθε εξέγερσή του, δεν θα έμενε ημέρα εργασίας.
Το συνθήματα που ακουγόντουσαν τότε, εξακολουθούν να ακούγονται και σήμερα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποια επέτειος για να τα θυμηθούμε. Τα φρεσκάρουμε κάθε λίγο και λιγάκι με τα συλλαλητήρια και τις πορείες. Τα φωνάζουμε κάθε μέρα στις απεργίες.
Ο θάνατος και η φθορά του χρόνου, μόνο την ψυχή του Έλληνα δεν μπορούν να νικήσουν. Δεν είναι μόνο το Πολυτεχνείο που ζει, είναι και οι πληγές που είναι ακόμα ανοιχτές και πονάνε. Δεν υπάρχει λησμονιά στην αυτοθυσία