Ζούμε στην Αθανασία
Αυτό που ο κόσμος βιώνει καλύτερα τα τελευταία χρόνια είναι οι εποχές. Τις βλέπει να περνούν μπροστά του σαν ανάλαφρα πουλιά και λυπάται που δεν είναι αέρας να τις συντροφεύει. Εναλλάσσονται όμως τόσο γρήγορα που τις χάνει και του λείπουν πραγματικά. Είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσει. Ο χρόνος τρέχει ασταμάτητα και τα τικ – τακ των ρολογιών δεν είναι τίποτα άλλο, παρά θροΐσματα που επαναλαμβάνονται μονότονα. Ήδη είμαστε στο κέντρο του Χειμώνα, μέσα Γενάρη με το φεγγάρι ολόγιομο και φωτεινό, αλλά ο νους μας είναι στις ζεστές νύχτες του Καλοκαιριού και οσμιζόμαστε από τώρα τις δροσερές νύχτες του Φθινοπώρου.
Πως θα μπορούσε να σταματήσει αυτός ο κατήφορος του χρόνου που παρασέρνει μαζί του και τις ανθρώπινες υπάρξεις; Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια, πότε ήταν νέος και από πότε άρχισε να δύει η ζωή του. Τι είναι αυτό που έχει υμνηθεί τόσο πολύ από ολόκληρη την ανθρωπότητα και δεν έχει κατορθωθεί μέχρι σήμερα; Γιατί ο άνθρωπος να είναι καταδικασμένος να πεθάνει; Η αιώνια νιότη, η απεραντοσύνη της ψυχής που θέλει να μείνει για πάντα σε μια κατάσταση φρεσκάδας, μόνο από την Εκκλησίας και τη μεταφυσική, μπορούν να πάρουν μια υποφερτή απάντηση.
Ακόμα και αυτοί οι Ημίθεοι και οι Θεοί της αρχαιότητας έγιναν φθαρτοί μέσα στο χρόνο και πέθαναν αβοήθητοι. Από τον ερχομό του ανθρώπου στον κόσμο, έχουν δει το φως αρκετές Θρησκείες και πάρα πολλές Θεότητες. Που είναι ο Ρα, ο Δίας, οι Θεοί της Μεσοποταμίας, των Ινδιάνων, των Ίνκας και των λαών της Αφρικής; Ο χρόνος δεν λυπήθηκε κανένα, τους έστειλε όλους στο χωνευτήρι της αιωνιότητας και τους ξέχασε οριστικά. Πόσο μπορεί να αντέξουν οι σημερινοί Θεοί και οι Θρησκείες; Κάθε μέρα ξεπηδούν νέοι θρησκευτικοί αρχηγοί και θεωρητικοί Αιρεσιάρχες, που είναι δύσκολο να προβλεφθεί η διάρκεια και η τελική αποδοχή των θεωριών τους.
Από αυτή και μόνο την άποψη ένα μένει στους ανθρώπους, όπως και σε όλα τα έμβια όντα του πλανήτη, να έχουν μια όσο το δυνατό καλύτερη διαβίωση και να απολαμβάνουν υγιείς τη ζωή. Ο Χειμώνας αυτός, με τις ζεστές οικογενειακές συναντήσεις, ας σταθεί αφορμή για μια οριστική στροφή προς την καταπολέμηση του χρόνου. Ο χρόνος δε νικιέται με τις λιγότερες ρυτίδες και τα πλούσια μαλλιά. Νικάς το χρόνο αν πραγματικά το επιθυμήσεις, αν πάψεις να τον κοιτάς στα μάτια και αφήνεσαι σε ένα παιχνίδι μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Ο χρόνος δεν είναι αντίπαλος, είναι ένας ακριβός σύμμαχος και έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε.
Ο χρόνος είναι ένα απλό τέρμα μιας σύντομης παρουσίας πάνω στη γη. Ένα μόριο στον άνεμο, είναι η ζωή στον πλανήτη μας. Σαν εμένα, σαν εσένα, σαν όλους τους ανθρώπους, έχουν περάσει πολλά δισεκατομμύρια μορφές. Και δεν υπάρχει ελπίδα να ξεδιαλύνουν τα πιστεύω τους. Καμία ύπαρξη δεν έμεινε παραπάνω και δεν προβλέπεται, ούτε και στο μέλλον να παραμείνει. Το πεπρωμένο κτυπά την φθαρτή πραγματικότητα στα ευαίσθητα σημεία της και την εξουδετερώνει.
Μια βόλτα στο φεγγαρόφωτο, ένας περίπατος στη ζεστή αμμουδιά, ένα όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, μια ζεστή αγκαλιά δίπλα στο τζάκι, διώχνουν μακριά τη σκιά του χρόνου και αφήνουν τη φαντασία να πλάσει ένα δικό της υπέροχο παρόν και ένα ατελεύτητο μέλλον. Μια οπτασία, όταν γεννιέται, μπορεί να περάσει στην αθανασία. Κάπως έτσι κτίζεται η ανθρωπότητα.