ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΟΥ ΜΑΗ

Tου Χαράλαμπου Δρακάτου

Προέδρου

της Πολιτιστικής Ενώσεως Περάματος

Μέσα στους λουλουδιασμένους και ανθόσπαρτους κήπους του Μάη μπορεί η πεζή ζωή μας να ανταλλάξη μηνύματα. Άλλοτε γρήγορα και βιαστικά, σαν τιτίβισμα πουλιών, κι άλλοτε αργόηχα, σαν την πιο απαλή ψυχική ενατένηση συνθέτοντας κάποιο κώδικα μυστηριακών ψιθύρων, με φλογάτη απ’ το φως του ήλιου ανάσα του Μάη!

Είτε σπάζοντας με την παλάμη μας, θορυβώδικα πάνω στ’ άλλο χέρι, ένα ανθοπέταλο παπαρούνας, η ένα ροδοπέταλο, είτε μαδώντας κάποια μαργαρίτα, σε μια στιγμή που μας πλημμυρίζει η απαλή δροσιά της χλόης και μας γεμίζει η θέρμη του ήλιου. Είτε ξεχασμένοι στις νοσταλγίες της αστρόφεγγης μυρόγεμης μωβιάς νύκτας.

Στις φλύαρες αυτές στιγμές εμείς προβάλλουμε τόσα και τέτοια ερωτηματικά στο Μάη και κείνος ακούραστα ανταποκρίνεται με τόσες διαβεβαιώσεις αγάπης.

Αν μας βασανίζη κάποιος κρυφός δικός μας καημός, ο Μάης μπορεί να μας διαβεβαιώση ότι δεν πονάμε μόνοι μας και μας υπόσχεται το βάλσαμο που πηγάζει από την ανθρώπινη αμοιβαιότητα των πόνων!

Αν πάλι τα συναισθήματά μας βρίσκονται στην δυσχέρεια της αμφιβολίας, ο Μάης μας εγγυάται την ίδια δυσχέρεια και στο συναισθηματικό κόσμο των άλλων.

Μας μιλάει ψιθυριστά ακόμη ο Μάης για την χαρά του παγκοσμίου συναισθήματος που κάνει την πολύχρωμη πεταλούδα να πετά ανύποπτα και χαρούμενα από λουλούδι σε λουλούδι.

Μας ψιθυρίζει το βαθύτερο νόημα της ζωής, χωρίς να μεμψιμοιρίζη για τα ασήμαντα δήθεν όριά της. Μας μιλάει για τη χαρά του παρόντος, που αποτελεί το θεμέλιο του μέλλοντος! Και πλαισιώνει τις σκέψεις μας με το άνθινο στεφάνι των ονείρων.

Ανήμπορη η μιζέρια της πεζής κοσμικής καθημερινότητος να κατακλύση τους ανθόσπαρτους λειμώνες του, αφήνεται στα χάδια του που κατασιγάζουν τους παφλασμούς της πάνω στην αμμουδιά των πιο ασύλληπτων ρεμβασμών.

Και οι ψίθυροι του Μάη αγγίζουν, τότε, τα κατάβαθα του είναι μας, νωχελικά και λαγγεμένα, ολοκληρωτικά κατακτημένα απ’ τη μαγεία μιας επιβλητικής κοσμογονίας!

Από μας εξαρτάται ν’ ακούσουμε συνειδητά πλησίστια όσα μας ψιθυρίζει ο Μάης. Έτσι θα προφυλαχθούμε από την περιχαράκωσι των συναισθημάτων εκείνων που είναι αποτέλεσμα μονήρων δεσμεύσεων δουλοπάροικης υποταγής, και μπορούν να εξελιχθούν σε παθολογικά ψυχικά συμπλέγματα και βιοηθικά τραύματα.

Ο Μάης μας ψιθυρίζει το τραγούδι της ξεγνοιασιάς το τραγούδι της ζωής, που είναι σύγχρονα και η πηγή της υγείας. Και που την παρακολουθούν, ο θαυμασμός προς το ωραίο, το δροσάτο κλίμα, το ξανθό σιτάρι, την πικρή ελιά. Έτσι γεννιέται η εμπιστοσύνη της ζωής, η φαιδρότητα, η αισιοδοξία, ο ενθουσιασμός κι όχι η νοσηρή διέγερσι, η ζήλεια, ο φθόνος, η μνησικακία, ο θυμός, η παραφορά, το μίσος, η εκδίκησι, η ανησυχία, η αγωνία.

Από μας εξαρτάται ν’ ακούσουμε τους ψίθυρους του Μάη και να κάνουμε τα λόγια του ακούραστο οιακοστρόφο (τιμονιέρη) της αγάπης στη πορεία της ζωής μας∙ ώστε να ευοδώσωμεν τα βιοποριστικά έργα δίνοντας επιτυχία εις αυτά.