Πάνω απ’ όλα η Δημοκρατία!
Πριν λίγες μέρες οι Γάλλοι γιόρτασαν την πτώση της Βαστίλης. Ποιος δεν θυμάται αυτό το γεγονός που σηματοδότησε μια νέα αντίληψη και έθαψε μια και καλή το παλιό καθεστώς της απολυταρχίας; Αυτό το γεγονός το γιόρτασαν με μεγαλοπρέπεια όπως του αξίζει, όχι μόνο οι Γάλλοι αλλά και πολλά άλλα κράτη.
Εδώ όμως στην Ελλάδα τι γίνεται; Πόσο τιμούμε γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή μας; Αν δεν υπήρχε η προεδρική δεξίωση της Δημοκρατίας, αν και κουτσουρεμένη λόγω κορωνοϊού, κανείς δεν θα θυμόταν την ημερομηνία της 24ης Ιουλίου. Δεξιώνεται, που λέτε αυτή τη μέρα ο πρώτος πολίτης του κράτους, τους αρχηγούς των κομμάτων και τους διάφορους υψηλά ιστάμενους του Πολιτεύματος. Και όλοι ρωτούν: «Στηρίζεται μια τόσο σημαντική μέρα σε μια κλειστή γιορτή παραγόντων και ημετέρων;» Τι έχουμε πάθει και δεν τιμούμε τίποτα πια; Τι μας έχει πιάσει, εμάς, τους ιδρυτές της Δημοκρατίας, να ξεχνάμε τα πάντα; Δεν έχουμε διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος;
Αν η Ελληνική φυλή δεν είχε κάνει τόσα και τόσα λάθη, σήμερα θα είχαμε μια Ελληνική κοσμοκρατορία. Το ίδιο συμβαίνει παντού και πάντοτε όπου υπάρχει Έλληνας. Τα λάθη έρχονται το ένα μετά το άλλο. Κύρια όταν κάτι πάει να γίνει για το καλύτερο. Τότε, εχθροί και φίλοι πέφτουν πάνω στον αναμορφωτή και τον «αναμορφώνουν». Δεν είμαστε άξιοι συγχαρητηρίων;
Αντί δηλαδή η Κυβέρνηση και ο (η) Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να διοργανώνουν κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, μεγαλειώδεις γιορτές, με τη συμμετοχή και του απλού πολίτη, κυρίως αυτού, κλείνονται σε ένα περιορισμένο χώρο και προσπαθούν να αφουγκραστούν τι; Τον παλμό το δικό τους ή των κολλητών τους; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Διότι, ναι μεν οι έχοντες ηλικία άνω των 55 ετών κάτι θυμούνται, οι νεότεροι όμως τι έχουν να πουν; Είναι γνωστά και τα κενά που έχουν όλα τα βιβλία πάνω στη νεότερη ιστορία μας και άντε βγάλε άκρη. Τα μαργαριτάρια που γράφονται στα διαγωνίσματα, από τους μαθητές, δεν είναι και λίγα. Βλέπουμε καμιά φορά τις μεγαλειώδεις γιορτές των ξένων για παρόμοιες επετείους και αγανακτούμε με τη δική μας μιζέρια, φτώχεια και απαξίωση.
Όλοι το ξέρουμε. Ο λαός το λέει συνέχεια. «Ο χρόνος κυλά σαν το νερό». Και μεις, εκεί, τον ακολουθούμε λες και δεν το ξέρουμε. Ήμασταν όλοι παιδιά τότε το 74, που τρέχαμε από διαδήλωση σε διαδήλωση για να διατρανώσουμε την πίστη μας στα Δημοκρατικά ιδεώδη. Και να τι έχει απομείνει από κείνα τα ηρωικά χρόνια! Ένα φαγοπότι κλειστού τύπου και τίποτα άλλο. Που πήγαν τα οράματα μιας ολόκληρης γενιάς, που αποκλήθηκε «γενιά του Πολυτεχνείου»; Ύστερα έχουμε το θράσος να μιλάμε για τη νεολαία και να την κατακρίνουμε! Τι πρότυπα της δίνουμε; Της λησμονιάς και της εγκατάλειψης;
Τα μαθήματα Δημοκρατίας πρέπει να είναι συνεχή και με νόημα. Να καταλάβει ο νέος άνθρωπος την Δικτατορία και τον Φασισμό. Να νιώσει πραγματικά, το τι θα πει δύσκολα χρόνια. Να αισθανθεί τι θα πει Ελευθερία και πόσο ακριβό είναι το τίμημά της. Πως αλλιώς θα μπορέσει να κατανοήσει το μεγάλο αγαθό που απολαμβάνει; Εμείς όλοι, οι μεγαλύτεροι, αν ανατριχιάζουμε από την αγάπη μας για την πατρίδα στις Εθνικές γιορτές, είναι γιατί υπάρχουν αυτές οι ετήσιες δυνατές αναφορές. Πως αλλιώς θα ξέραμε για το 21 ή το 40; Και μόνο αυτά τα δύο νούμερα κλείνουν μέσα τους όλη την προσπάθεια του έθνους μας να μείνει αδούλωτο.
Αν δεν υπάρξουν ενέργειες που να διαφυλάττουν τους θεσμούς, πως θα διατηρηθούν τα οράματα; Στην Ελλάδα, έχουμε ανάγκη από πραγματικότητα, για να σταθούμε όρθιοι και αυτό θα το πετύχουμε μόνο με τη συνεχή προσπάθεια. Θα χάσουμε πάρα πολλά, αν κάθε φορά εξαφανίζουμε από προσώπου γης ότι μας ενοχλεί. Η Δημοκρατία ναι μεν μπορεί να ενοχλεί τους ελάχιστους, πλην όμως είναι ωφέλιμη για τους πολλούς.
Ας γιορτάσουμε φέτος, εν μέσω πανδημίας, με όλα τα μέτρα προστασίας της υγείας, την μεγάλη επέτειο, με ειδικές αναφορές και αφιερώματα.
Η λησμονιά μας βλάπτει όλους.