Είναι ζωή αυτή που ζούμε σήμερα;

Το μικρό είναι όμορφο! Ποτέ δεν θα συγκριθεί με το απρόσωπο και παγερό μεγάλο! Κάποτε υπήρχαν ψιλικατζίδικα, μπακάλικα, γαλακτοπωλεία, αρωματοπωλεία, φούρνοι κλπ. Σήμερα τι υπάρχει απ’ όλα αυτά; Πέρναγες έξω από το μικρό καταστηματάκι της γειτονιάς και άκουγες τον μαγαζάτορα να σε καλημερίζει. Τώρα τι να ακούσεις; Ποιος θα βγει να σε κατευοδώσει; Νομίζω έχουμε χάσει πάρα πολλά από την ανάπτυξη του πολιτισμού, και καλό θα είναι να κοιτάξουμε να περισώσουμε ότι μπορούμε. Όχι, δεν είμαστε νοσταλγοί του παρελθόντος, ούτε ωραιοποιούμε κάθε τι που πέρασε, απλά βλέπουμε την αλήθεια και θλιβόμαστε για ότι σταμάτησε να υπάρχει ή κινδυνεύει να σβήσει.

Σε πρόσφατες στατιστικές φαίνεται καθαρά πως όλες οι μικρές επιχειρήσεις φθίνουν, και αριθμητικά και σε κύκλο εργασιών. Το ένα μετά το άλλο τα μικρά μαγαζιά κλείνουν, από τον ανταγωνισμό των μεγάλων και τη μόδα της εποχής, χωρίς κανείς να ξέρει τι ξημερώνει αύριο. Το σύνηθες είναι ότι, μετά το κλείσιμο των μικρών, οι μεγάλοι θα τα βρουν μεταξύ τους. Τελικά δηλαδή θα την πληρώνουμε και πάλι εμείς, οι καταναλωτές. Και ακριβότερα θα αγοράζουμε και θα τρέχουμε μακριά από τα σπίτια μας.

Βλέπουμε, τους πιτσιρικάδες των παλιών καταστημάτων της γειτονιάς, σε παλιές Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, να πηγαίνουν τα πράγματα στα σπίτια των αγοραστών και απορούμε. Ναι ήταν πιο ανθρώπινα τότε. Υπήρχαν οι δυσκολίες της ζωής, αλλά σε πάρα πολλά άλλα θέματα όλα ήταν ιδανικά.

Διάβαζα προχτές ένα άρθρο του καλού φίλου Χαρίτωνα του Γλαφυρού, και πραγματικά συγκινήθηκα. Δεν είναι κάποια επαγγέλματα που, όπως πολύ σωστά αναφέρει, χάθηκαν. Είναι και τα μαγαζιά που διαλύονται. Είναι η ίδια η ροή του κόσμου που τραβά τον ανήφορο και διαγράφει ένα – ένα τα απομεινάρια των εποχών που περνούν. Έτσι έσβησαν και τα σανοπωλεία, εξαφανίστηκαν όμως και οι Ντισκοτέκ, έκλεισαν και τα βίντεο κλαμπ. Είναι αδίστακτος ο χρόνος. Τίποτα δεν γλιτώνει από το μένος του.

Τέλος πάντων για να μην ξεφεύγουμε από το θέμα που δεν είναι άλλο από το μικρό και το όμορφο, αρκετά μικρά μαγαζιά ευημερούν. Στην πραγματικότητα το μικρό πάντα θα υπάρχει, απλά θα πρέπει να προσαρμόζεται στις σύγχρονες ανάγκες. Οι μπουτίκ των ρούχων κάθε μέρα και αυξάνονται, γιατί, κακά τα ψέματα, δε μπορείς να αγοράσεις κάτι εντελώς προσωπικό από ένα μεγάλο και ψυχρό μαγαζί, με σύμβουλο μια απαθή και αδιάφορη πωλήτρια.

Ακόμα και αυτά τα ψιλικατζίδικα που κλείνουν, δεν κλείνουν, στην ουσία, από τον ανταγωνισμό των μεγάλων, αλλά από την τηλεόραση και την τσιμεντοποίηση των πόλεων. Πήγαινες στο ψιλικατζίδικο και αγόραζες λίγα σπόρια ή ένα παγωτό. Ύστερα καθόσουν στο πεζοδρόμιο και περνούσες την ώρα σου, συζητώντας χαρούμενα και ανέμελα με τους γνωστούς και τους φίλους. Αν δεν πήγαινε 12 τα μεσάνυχτα ή 1 πρωϊνή, δεν πήγαινες για ύπνο. Αλλά και όταν περπατούσες για να πας σπίτι σου, άκουγες τα μακάρια μικροροχαλητά και τα ευχαριστημένα γουργουρίσματα αυτών που κοιμόντουσαν.

Τώρα δεν γίνονται τέτοια πράγματα. Γραμμή για το σπίτι και βουρ για την τηλεόραση με ότι βλακεία έχει ή με τις ώρες στο έξυπνο κινητό για να κοιμήσεις οριστικά τη νοημοσύνη σου. Πολλοί μάλιστα, όπως μου έχουν εκμυστηρευτεί, έχουν την τηλεόραση για υπνωτικό ή κοιμούνται και τους πέφτει το κινητό από τα χέρια. Έχουν βάλει από νωρίς και το κλιματιστικό. Έχουν τριπλοκλειδώσει το σπίτι. Έχουν ενεργοποιήσει και το συναγερμό και ακόμα δεν αισθάνονται ασφάλεια. Είναι ζωή αυτή; Όχι πέστε μου! Τουλάχιστον στον Κορυδαλλό, όσοι βρίσκονται, προαυλίζονται με νωχελική ανεμελιά και απέραντη ασφάλεια.