Καρβουνάς Νίκος
“Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας”
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα ευθυμογράφημα. Το έγραψα και το δημοσίευσα πέρσι στις διακοπές. Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Ακούω να χαρακτηρίζονται κάποια κόμματα “Δούρειοι Ίπποι”, και ξαναθυμάμαι την ανάρτηση. Διαβάστε την και διασκεδάστε με… συλλογισμό:
“γράμμα από την Τροία”
Πολυαγαπημένη μου Δεινομάχη, ζητώ συγγνώμη που άργησα να σου γράψω.
Δεν ήταν τόσο η λογοκρισία, όσο η αυστηρή διαταγή του Αγαμέμνονα: “όποιος τολμήσει να αλληλογραφήσει αυτό το δεκαήμερο, θα δένεται έξω, στον ήλιο, χωρίς νερό χωρίς φαΐ !”
Και πρέπει να ξέρεις ότι εδώ, εκτός σκηνής ο ήλιος ζεματάει, πέφτουμε κάτω σαν τα κοτόπουλα, και τότε βρίσκουν ευκαιρία οι Τρωαδίτες να μας σαϊτεύουν από ψηλά.
Τώρα όμως επανήλθαμε στην κανονικότητα, γι’ αυτό και σου γράφω.
Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Αυτά θα τα πούμε από κοντά, όταν γυρίσω στην πατρίδα.
Σου λέω μόνο ότι όλα έγιναν μεθοδευμένα, και σύμφωνα με το σχέδιο που είχε εκπονήσει ο Οδυσσέας.
Με είχαν επιλέξει και μένα στην ομάδα, που θα μπαίναμε στην κοιλιά του Δούρειου Ίππου. Πού να σου τα λέω καλή μου.
Μόλις έσυραν το άλογο μέσα στην πόλη, αφηνίασαν οι Τρώες. Νομίζανε οι έρημοι ότι αποχωρήσαμε και το γιόρταζαν ξέφρενα. Πετάξανε τις πανοπλίες τους και φορώντας μόνο έναν απλό χιτώνα ξεχύθηκσν στους δρόμους αλαλάζοντας, τρελοί σου λέω!
Μερικοί με πρησμένα πόδια από την ταλαιπωρία του πολέμου, βγήκαν με σαγιονάρες. Όχι, δεν γιόρταζαν την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, βασιλιά έχουν εδώ.
Σκεφτόμουν όμως, ότι κάπως έτσι ξεκινά και η κατάπτωση. Στην αρχή είναι οι “σαγιονάρες”, μετά η έλλειψη σεβασμού, ακολουθεί η έλλειψη πειθαρχίας και στο τέλος έρχεται η υποδούλωση.
Ενώ εμείς, μετά μάλιστα και το πάθημα του Αχιλλέα, ήμασταν άψογοι, όλοι με κλειστά παπούτσια. Και χοντρές σόλες, μη πατήσουμε και καμιά πρόκα στα ξύλινα πλευρά του αλόγου.
Όπως κοιτούσα λοιπόν έξω, από μια χαραμάδα που ξεχάστηκε ανοιχτή κοντά στα καπούλια του Δούρειου Ίππου, βλέπω μια ομορφούλα κοπελιά, να τσιρίζει υστερικά, “κάψτε το άλογο, κάψτε το άλογο, έχει μέσα Αχαιούς”. Κρύος ιδρώτας μας έλουσε. Ευτυχώς δεν την πίστεψε κανείς!
Αργότερα, στην μοιρασιά, πρόσεξα ότι την καπάρωσε ο Αγαμέμνων, τότε έμαθα και ποια είναι. Ήταν η Κασσάνδρα, η μάντισσα, κόρη του βασιλιά Πρίαμου.
Την βραδιά που ορίστηκε ότι θα βγούμε από την κοιλιά του αλόγου, είχαμε κι άλλη λαχτάρα.
Ο Αίας, σου έχω μιλήσει γι’ αυτόν. Δεν του έχει περάσει ακόμη η τσατίλα, ότι δεν αποδόθηκαν σε κείνον τα όπλα του Αχιλλέα.
Είχε πάλι μια νευρική κρίση, και λίγο έλειψε να μας πάρουν χαμπάρι. Δε λέω, παλληκάρι, και σπουδαίος πολεμιστής, αλλά τελείως… μπούφος. Δεν παίρνει σωστά και τα φάρμακα που του δίνει ο στρατιωτικός γιατρός, οπότε καταλαβαίνεις!
Ευτυχώς είχε ποδόσφαιρο εκείνη την ώρα, και όλοι ήταν αφοσιωμένοι στον αγώνα Τροίας εναντίον Φρυγίας, για το Κύπελλο Μικράς Ασίας.
Βέβαια εμείς βαδίζαμε βάσει του σχεδίου που σκαρφίστηκε ο πολυμήχανος βασιλιάς της Ιθάκης. Η έξοδος θα γίνει Κυριακή, ημέρα που θα έχει αγώνες.
Φοβερός τύπος ο Οδυσσέας, είχε μελετήσει άριστα τα χούγια των Τρώων, και τους πιάσαμε στον ύπνο.
Και επαληθεύθηκε για μια ακόμη φορά ότι, όταν αψηφάς τα σοβαρά, και δίνεις μεγαλύτερη σημασία στα ήσσονα, να περιμένεις τα χειρότερα.
Το τί συνέβη κατά την άλωση θα το διαβάσεις μόλις κυκλοφορήσει η Ιλιάδα.
Πρέπει να κλείσω τώρα αγάπη μου, γιατί με καλούν.
Είναι η σειρά μου να διαλέξω λάφυρα.
Και με την ευκαιρία, πες μου και συ την γνώμη σου, ξανθιά ή μελαχρινή να είναι η δούλα που θα φέρω.
Να βάζει κι αυτή κανένα χέρι βοήθειας, όταν σε πιάνει εκείνη η αναθεματισμένη… ημικρανία!
Σε φιλώ γλυκά. Παντοτινά δικός σου
Αρκεσίλαος
Νίκος Καρβουνάς
Ιατρός Πνευμονολόγος